Irena Łuczyńska-Szymanowska studiowała u S. Lentza i K. Krzyżanowskiego w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, następnie wyjechała do Paryża, gdzie kształciła się w Académie Julien. W Paryżu także miała swoją pierwszą indywidualną wystawę zorganizowaną w Galerie d`Art Moderne. W 1913 artystka wróciła do Warszawy, poślubiła malarza Mariana Szymanowskiego. Od tego roku regularnie prezentowała swoje prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Uczestniczyła również w ekspozycjach Polskiego Klubu Artystycznego, Towarzystwa Sztuka, Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej Wśród Obcych oraz na Powszechnej Wystawie Krajowej w 1929 w Poznaniu. W 1933 ponownie wyjechała do Paryża, gdzie wiele malowała i wystawiała. Po drugiej wojnie światowej związana była z grupą Artystów Plastyków Zachęta. Łuczyńska-Szymanowska była jedną z najpopularniejszych portrecistek przedwojennej Warszawy. Często malowała wielkoformatowe przedstawienia w stylu realistycznym. Inspirowała ją rozświetlona kolorystyka impresjonizmu, bogate kompozycje barokowe.