Hanna Rudzka-Cybisowa - malarka i pedagog. Naukę rozpoczęła na prywatnych lekcjach rysunku u W. Barwickiego i H. Wiercińskiego. Następnie uczyła się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u M. Kotarbińskiego (1917-20) a od 1921 w krakowskiej Akademii u I. Pieńkowskiego i u J. Pankiewicza (od 1923). Wraz z tzw. Komitetem Paryskim wyjechała w 1924 do Paryża i kontynuowała naukę w Filii Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. W roku 1931 wróciła do kraju i zamieszkała w Krakowie. Do Paryża wyjechała ponownie na dwa lata w 1933 r. Tam też odbyła się wówczas jej pierwsza indywidualna wystawa w Galerie Renaissance. Jesienią 1937 wyjechała w swoją pierwszą podróż do Włoch. Zwiedziła wtedy Wenecję, Rzym, Padwę i Neapol, a także była na Wielkiej Światowej Wystawie Sztuki w Paryżu. Lata okupacji spędziła w Krakowie czynnie działając w Samopomocy Koleżeńskiej w Domu Plastyka.. Po wojnie jako pierwsza w dziejach uczelni kobieta została powołana na stanowisko profesora katedry malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Pełniła w niej także funkcję prodziekana (1959-60) i dziekana (1960-62) Wydziału Malarstwa. W okresie powojennym nie zaprzestała odbywać licznych podróży artystycznych: w 1955 zwiedziła Wiedeń, Budapeszt, Sofię, Tyrnowo i Płowdiw; w 1957 wyjechała do Paryża zwiedzając po drodze Szwajcarię i Austrię, a w latach 70. i 80. corocznie wyjeżdżała do Francji. Twórczość artystki wiąże się ściśle z bezpośrednim kontaktem malarki ze sztuką europejską oraz z koloryzmem polskim zapoczątkowanym działalnością pedagogiczną J. Pankiewicza. Tematem jej prac były najczęściej pejzaże, martwe natury i rzadziej portrety. Przed wojną wystawiała je m. in. z Grupą Kapistów i TPSP w Krakowie i we Lwowie. Po wojnie brała udział w wielu wystawach w kraju i za granicą (m. in. we Francji, Włoszech, Indiach, Egipcie). W roku 1971 odbyła się wielka retrospektywna wystawa monograficzna artystki w Muzeum Narodowym w Poznaniu.
Olej, płótno; 61 x 46 cm
Sygn. p.d.: H. Rudzka C.
Hanna Rudzka-Cybisowa - malarka i pedagog. Naukę rozpoczęła na prywatnych lekcjach rysunku u W. Barwickiego i H. Wiercińskiego. Następnie uczyła się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u M. Kotarbińskiego (1917-20) a od 1921 w krakowskiej Akademii u I. Pieńkowskiego i u J. Pankiewicza (od 1923). Wraz z tzw. Komitetem Paryskim wyjechała w 1924 do Paryża i kontynuowała naukę w Filii Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. W roku 1931 wróciła do kraju i zamieszkała w Krakowie. Do Paryża wyjechała ponownie na dwa lata w 1933 r. Tam też odbyła się wówczas jej pierwsza indywidualna wystawa w Galerie Renaissance. Jesienią 1937 wyjechała w swoją pierwszą podróż do Włoch. Zwiedziła wtedy Wenecję, Rzym, Padwę i Neapol, a także była na Wielkiej Światowej Wystawie Sztuki w Paryżu. Lata okupacji spędziła w Krakowie czynnie działając w Samopomocy Koleżeńskiej w Domu Plastyka.. Po wojnie jako pierwsza w dziejach uczelni kobieta została powołana na stanowisko profesora katedry malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Pełniła w niej także funkcję prodziekana (1959-60) i dziekana (1960-62) Wydziału Malarstwa. W okresie powojennym nie zaprzestała odbywać licznych podróży artystycznych: w 1955 zwiedziła Wiedeń, Budapeszt, Sofię, Tyrnowo i Płowdiw; w 1957 wyjechała do Paryża zwiedzając po drodze Szwajcarię i Austrię, a w latach 70. i 80. corocznie wyjeżdżała do Francji. Twórczość artystki wiąże się ściśle z bezpośrednim kontaktem malarki ze sztuką europejską oraz z koloryzmem polskim zapoczątkowanym działalnością pedagogiczną J. Pankiewicza. Tematem jej prac były najczęściej pejzaże, martwe natury i rzadziej portrety. Przed wojną wystawiała je m. in. z Grupą Kapistów i TPSP w Krakowie i we Lwowie. Po wojnie brała udział w wielu wystawach w kraju i za granicą (m. in. we Francji, Włoszech, Indiach, Egipcie). W roku 1971 odbyła się wielka retrospektywna wystawa monograficzna artystki w Muzeum Narodowym w Poznaniu.