W malarstwie Kislinga z lat 1912-18 przejawiła się fascynacja sztuką Cézanne`a; jednak w latach 20. artysta opowiedział się za tradycyjnym warsztatem malarskim i wybrał kontynuację sztuki muzealnej. Dążył do stworzenia własnej formuły portretu wywodzącej się ze sztuki wczesnego renesansu. W wizerunkach z ok. 1918 r. pojawiła się stylizacja odwołująca się do konwencji portretowych włoskiego quattrocenta; subtelny modelunek walorowy karnacji twarzy współgra w nich z syntetyzacją formy. W międzywojennej twórczości artysty przeważał typ lirycznego wizerunku kobiecego. Twarze modelek poddane były jednorodnej stylizacji: ich wyróżnikiem był wydłużony, migdałowy kształt wyolbrzymionych oczu, starannie wyrysowane łuki brwiowe i usta. Oferowana litografia ma cechy formalne charakterystyczne dla portretowej sztuki Kislinga; subtelny modelunek walorowy i dekoracyjny linearyzm pasm włosów współtworzą liryczny wyraz twarzy sportretowanej dziewczyny.