Axentowicz zasłynął przede wszystkim jako autor kobiecych portretów perfekcyjnie wykonywanych w technice pastelu. Malował wizerunki dam z arystokratycznych sfer, artystycznych kręgów i mieszczańskich salonów czerpiąc inspiracje z malarstwa J. Whistlera, J. Sargenta i G. Boldiniego ("Portret damy w czarnej sukni", 1906, Muzeum Narodowe w Poznaniu). Doskonałych wzorów dostarczało mu angielskie malarstwo portretowe, które poznał w czasie pobytu w Londynie na początku swej kariery artystycznej. Umiejętnie wykorzystując atrybuty kobiecości - suknie balowe, eleganckie kapelusze, kosztowną biżuterię i karnawałowe maski - nasycał swe obrazy subtelnym erotyzmem. Wąską gamę barw opierał na wyrafinowanych akordach czerni, różu, srebrzystych bieli i błękitów; rysy subtelnie modelowanych twarzy poddawał idealizacji. Wielką popularnością cieszyły się portretowe "główki" Axentowicza - sentymentalne w wyrazie, popadające z czasem w manierę wizerunki kobiet. Do tej serii portretów należy oferowany obraz perfekcyjnie wykonany techniką pastelu połączonego z akwarelą i ołówkowym rysunkiem. Barwy jesieni, w jakich utrzymany jest obraz, pogłębiają liryczną ekspresję modelki.