Obraz wystawiany, opisany:
Stanisław Ignacy Witkiewicz, Muzeum Narodowe Kraków, 1980, kat. poz. 276
Stanisław Ignacy Witkiewicz, Muzeum Narodowe Warszawa, 1990, kat. poz. I 1704
Witkacy poznał Janinę Turowską (1910-1944), zwaną Inką, pod koniec roku 1928. Mieszkała ona w Zakopanem już od 1922 razem z matką Janiną, pielęgniarką w Sanatorium Czerwonego Krzyża i starszą siostrą$Felicją. Obie panny były zagrożone gruźlicą, na którą zresztą zmarł ich ojciec, Feliks (1919). Artysta początkowo adorował starszą z sióstr, wkrótce jednak jego wybranką została młodsza, która przejawiała zdolności aktorskie i uczyła się tańca w szkole baletowej Rity Sacchetto. Witkacy, zauroczony urodą i wdziękiem młodziutkiej Inki, myślał nawet o rozwodzie z żoną, by ją poślubić. Jednak dziewczyna ostatecznie wybrała zaprzyjaźnionego z artystą filozofa Jana Leszczyńskiego, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, z którym wzięła ślub 20 III 1933. Spowodowało to zerwanie stosunków towarzyskich Witkacego z obojgiem na ponad cztery lata. Przedtem artysta spędzał z Inką dużo czasu i wykonał blisko 50 jej portretów$zarówno realistycznych, oddających hołd jej urodzie, jak i w różnym stopniu zdeformowanych.
Oferowany obraz był własnością Jana Leszczyńskiego, i znajdował się w depozycje Muzeum Narodowego w Krakowie w latach 1961-1990.
Zapis na obrazie wg regulaminu Firmy Portretowej znaczy: „NP” - autor wówczas nie palił; „TC=Co” autor zażył kokainę, charakterystyka modelu subiektywna, spotęgowania karykaturalne tak formalne, jak i psychologiczne niewykluczone, w granicy kompozycja abstrakcyjna, czyli tak zwana "Czysta Forma".
PORTRET JANINY TUROWSKIEJ-LESZCZYŃSKIEJ, 1933
Pastel, papier jasnobeżowy; 64,4 x 49,5 cm
Sygnowany p.d.: NP / (TC+Co) / Witkacy / 1933 I
Na odwrocie: ND5218; nalepka z maszynopisem: maszynopis: Muzeum Narodowe w Krakowie / Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy) / Portret kobiecy(?) / N.D.5218
Stan: rysy, drobne rozdarcia papieru
Obraz wystawiany, opisany:
Stanisław Ignacy Witkiewicz, Muzeum Narodowe Kraków, 1980, kat. poz. 276
Stanisław Ignacy Witkiewicz, Muzeum Narodowe Warszawa, 1990, kat. poz. I 1704
Witkacy poznał Janinę Turowską (1910-1944), zwaną Inką, pod koniec roku 1928. Mieszkała ona w Zakopanem już od 1922 razem z matką Janiną, pielęgniarką w Sanatorium Czerwonego Krzyża i starszą siostrą$Felicją. Obie panny były zagrożone gruźlicą, na którą zresztą zmarł ich ojciec, Feliks (1919). Artysta początkowo adorował starszą z sióstr, wkrótce jednak jego wybranką została młodsza, która przejawiała zdolności aktorskie i uczyła się tańca w szkole baletowej Rity Sacchetto. Witkacy, zauroczony urodą i wdziękiem młodziutkiej Inki, myślał nawet o rozwodzie z żoną, by ją poślubić. Jednak dziewczyna ostatecznie wybrała zaprzyjaźnionego z artystą filozofa Jana Leszczyńskiego, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, z którym wzięła ślub 20 III 1933. Spowodowało to zerwanie stosunków towarzyskich Witkacego z obojgiem na ponad cztery lata. Przedtem artysta spędzał z Inką dużo czasu i wykonał blisko 50 jej portretów$zarówno realistycznych, oddających hołd jej urodzie, jak i w różnym stopniu zdeformowanych.
Oferowany obraz był własnością Jana Leszczyńskiego, i znajdował się w depozycje Muzeum Narodowego w Krakowie w latach 1961-1990.
Zapis na obrazie wg regulaminu Firmy Portretowej znaczy: „NP” - autor wówczas nie palił; „TC=Co” autor zażył kokainę, charakterystyka modelu subiektywna, spotęgowania karykaturalne tak formalne, jak i psychologiczne niewykluczone, w granicy kompozycja abstrakcyjna, czyli tak zwana "Czysta Forma".