Polski rzeźbiarz. Przede wszystkim portrecista. Jego granitowe i brązowe rzeźby otrzymały złote medale na wystawach w Paryżu i Brukseli. W 1920 zaciągnął się do armii gen. Józefa Hallera. W 1923 roku osiedlił się Warszawie. W 1924 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Breyera. W 1925 r. jego rzeźby zostały zaprezentowane na wystawie prac uczniów wyższych szkół artystycznych w ramach Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Po ukończeniu nauki, w 1930 roku, otrzymał stypendium na wyjazd do Francji, Niemiec i Belgii. W 1939 roku jego rzeźby wystawiane były w Londynie, a potem w Nowym Jorku. Po wojnie tworzył w duchu polskiego socrealizmu. Jednak jego prace z tego okresu, choć podejmowały pożądane wówczas tematy, pod względem stylistycznym nie odbiegały daleko od form, które ukonstytuowały się w twórczości artysty w latach trzydziestych.
Janina Kucharska, żona Henryka Kucharskiego, konserwatora.
Gips patynowany, wys. 40 cm
Sygnatura ryta: AlK 47
Polski rzeźbiarz. Przede wszystkim portrecista. Jego granitowe i brązowe rzeźby otrzymały złote medale na wystawach w Paryżu i Brukseli. W 1920 zaciągnął się do armii gen. Józefa Hallera. W 1923 roku osiedlił się Warszawie. W 1924 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Breyera. W 1925 r. jego rzeźby zostały zaprezentowane na wystawie prac uczniów wyższych szkół artystycznych w ramach Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Po ukończeniu nauki, w 1930 roku, otrzymał stypendium na wyjazd do Francji, Niemiec i Belgii. W 1939 roku jego rzeźby wystawiane były w Londynie, a potem w Nowym Jorku. Po wojnie tworzył w duchu polskiego socrealizmu. Jednak jego prace z tego okresu, choć podejmowały pożądane wówczas tematy, pod względem stylistycznym nie odbiegały daleko od form, które ukonstytuowały się w twórczości artysty w latach trzydziestych.
Janina Kucharska, żona Henryka Kucharskiego, konserwatora.