Autorstwo portretu prezydenta Ignacego Mościckiego zostało potwierdzone przez wnuczkę malarza Panią Barbarę Pochwalską. Najprawdopodobniej powstał on po 6 listopada 1930 roku, kiedy to wszedł w życie wydany przez prezydenta 29 października tegoż roku, dekret uchwalający odznaczenie wojskowe Krzyż Niepodległości, którym udekorowany jest na obrazie portretowany. Obraz wisiał do 1932 roku w Ministerstwie Rolnictwa.
_____________________
Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął pod kierunkiem swego ojca Józefa Kaspra (1816-1875). W l. 1871-78 uczęszczał do krakowskiej SSP, gdzie uczył się u W. Łuszczkiewicza, F. Szynalewskiego oraz J. Matejki. Naukę kontynuował w ASP w Monachium u O. Seitz`a i A. Wagnera. W 1883 wyjechał do Paryża by studiować samodzielnie francuskie malarstwo portretowe w muzeach i galeriach. Odbył podróże do Turcji, Grecji Włoch i Egiptu. W 1891 tworzył na dworze Franciszka Józefa w Wiedniu. W l. 1892-1919 mieszkał w Wiedniu, gdzie pracował jako profesor w Spezialschule für Historienmalerei. Był także członkiem Akademii. W 1896 przyjął stanowisko dyrektora SSP w Krakowie. Pochwalski był określany przez krytyków "portrecistą światowej miary" (Tadeusz Rutowski [w: ] "Sztuka", Lwów 1911, s. 225). Do 1886 r. malował portrety tylko w wymiarze prywatnym. Były to głównie postaci ze świata nauki i literatury, arystokracji i kresowych ziemian. Szybko jednak obrazy pokazywane prestiżowych europejskich wystawach przyniosły mu sukces i uczyniły zeń portrecistę europejskiej rangi. Jego portrety oddane oszczędnymi środkami i prostotą kompozycji, stanowią analizę psychologiczną osoby, są swobodne, prawdziwe i lekkie. Malował głównie mężczyzn. Miał także "męski" sposób malowania, koncentrujący się na szukaniu w fizjonomii psychologicznego wyrazu. Był mistrzem portretu realistycznego, reprezentacyjnego, świadomie utrzymanego w nieco tradycyjnej konwencji i wiernie oddającego podobieństwo fizjonomii. Wyrazistość charakterystyki osiągał posługując się ascetyzmem w wykorzystaniu tła i rekwizytów, rysunkiem i zestawieniem kolorystycznym. Do najbardziej znanych portretów należą: cesarza Franciszka Józefa, hr. Badeniego Sanguszki, Zaleskiego, Zamoyskiego, Teichelmanna, Kraszewskiego, Kossaka, Malczewskiego, Sienkiewicza, Popiela, Gołuchowskiego. Należał do grupy Zero. Od 1919 r. na stałe zamieszkał w Krakowie. Otrzymał wiele odznaczeń państwowych. Zarówno polskich jak i austriackich. W 1925 roku na wystawie TZSP Portret polski przyznano mu dyplom honorowy za całokształt twórczości. Wystawiał w TPSP w Krakowie, Salonie Dzieł Sztuki K. Wojciechowskiego, w TPSP we Lwowie, TZSP w Warszawie, Salonie Aleksandra Krywulta, Salonie Artystycznym, IPS-ie, w Poznaniu, Wilnie, Toruniu, Katowicach jak również brał udział w wielu wystawach za granicą Wiedniu, Paryżu, Monachium, Dreźnie, Rzymie, Pradze, Antwerpii, Florencji, Stuttgarcie, Buffalo. Tworzył także obrazy o tematyce rodzajowej, sceny pejzażowe, krajobrazy, przedstawienia zwierząt, martwe natury, kwiaty.
Olej, płótno; 80 x 65 cm.
Na odwrociu napis: Prezydent R. P. | Ignacy Mościcki
Autorstwo portretu prezydenta Ignacego Mościckiego zostało potwierdzone przez wnuczkę malarza Panią Barbarę Pochwalską. Najprawdopodobniej powstał on po 6 listopada 1930 roku, kiedy to wszedł w życie wydany przez prezydenta 29 października tegoż roku, dekret uchwalający odznaczenie wojskowe Krzyż Niepodległości, którym udekorowany jest na obrazie portretowany. Obraz wisiał do 1932 roku w Ministerstwie Rolnictwa.
_____________________
Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął pod kierunkiem swego ojca Józefa Kaspra (1816-1875). W l. 1871-78 uczęszczał do krakowskiej SSP, gdzie uczył się u W. Łuszczkiewicza, F. Szynalewskiego oraz J. Matejki. Naukę kontynuował w ASP w Monachium u O. Seitz`a i A. Wagnera. W 1883 wyjechał do Paryża by studiować samodzielnie francuskie malarstwo portretowe w muzeach i galeriach. Odbył podróże do Turcji, Grecji Włoch i Egiptu. W 1891 tworzył na dworze Franciszka Józefa w Wiedniu. W l. 1892-1919 mieszkał w Wiedniu, gdzie pracował jako profesor w Spezialschule für Historienmalerei. Był także członkiem Akademii. W 1896 przyjął stanowisko dyrektora SSP w Krakowie. Pochwalski był określany przez krytyków "portrecistą światowej miary" (Tadeusz Rutowski [w: ] "Sztuka", Lwów 1911, s. 225). Do 1886 r. malował portrety tylko w wymiarze prywatnym. Były to głównie postaci ze świata nauki i literatury, arystokracji i kresowych ziemian. Szybko jednak obrazy pokazywane prestiżowych europejskich wystawach przyniosły mu sukces i uczyniły zeń portrecistę europejskiej rangi. Jego portrety oddane oszczędnymi środkami i prostotą kompozycji, stanowią analizę psychologiczną osoby, są swobodne, prawdziwe i lekkie. Malował głównie mężczyzn. Miał także "męski" sposób malowania, koncentrujący się na szukaniu w fizjonomii psychologicznego wyrazu. Był mistrzem portretu realistycznego, reprezentacyjnego, świadomie utrzymanego w nieco tradycyjnej konwencji i wiernie oddającego podobieństwo fizjonomii. Wyrazistość charakterystyki osiągał posługując się ascetyzmem w wykorzystaniu tła i rekwizytów, rysunkiem i zestawieniem kolorystycznym. Do najbardziej znanych portretów należą: cesarza Franciszka Józefa, hr. Badeniego Sanguszki, Zaleskiego, Zamoyskiego, Teichelmanna, Kraszewskiego, Kossaka, Malczewskiego, Sienkiewicza, Popiela, Gołuchowskiego. Należał do grupy Zero. Od 1919 r. na stałe zamieszkał w Krakowie. Otrzymał wiele odznaczeń państwowych. Zarówno polskich jak i austriackich. W 1925 roku na wystawie TZSP Portret polski przyznano mu dyplom honorowy za całokształt twórczości. Wystawiał w TPSP w Krakowie, Salonie Dzieł Sztuki K. Wojciechowskiego, w TPSP we Lwowie, TZSP w Warszawie, Salonie Aleksandra Krywulta, Salonie Artystycznym, IPS-ie, w Poznaniu, Wilnie, Toruniu, Katowicach jak również brał udział w wielu wystawach za granicą Wiedniu, Paryżu, Monachium, Dreźnie, Rzymie, Pradze, Antwerpii, Florencji, Stuttgarcie, Buffalo. Tworzył także obrazy o tematyce rodzajowej, sceny pejzażowe, krajobrazy, przedstawienia zwierząt, martwe natury, kwiaty.