Henryk Vogler (1911-2005) Prozaik, dramaturg, krytyk literacki i teatralny. Absolwent prawa na Uniwersytecie jagiellońskim (1933). Debiutował w 1936 roku na łamach "nowego dziennika". W 1939 roku przedostał się do Lwowa. W okresie 1941-1942 przebywał w getcie lwowskim. Następnie więzień obozów pracy oraz obozów koncentracyjnych w Gross-Rosen i Görlitz. Po 1945 roku zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1949-1951 kierował m.in. działem literackim "Gazety krakowskiej", a także był współzałożycielem i członkiem redakcji "życia Literackiego" (1951-1989). W latach 1953-1958 - pierwszy redaktor naczelny Wydawnictwa Literackiego. Od połowy lat 50. jako kierownik literacki związany z teatrami krakowskimi. Propagator twórczości Tadeusza Różewicza, autor pierwszych monografii poświęconych poecie. Opublikował obszerne wspomnienia "autoportret z pamięci".


Od 1896 r. studiował w świeżo zreformowanej przez Fałata Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Stanisławskiego, L. Wyczółkowskiego i J. Malczewskiego. Naukę kontynuował w paryskiej École des Beaux-Arts u J.L. Gérôme'a w latach 1899-1901. Był założycielem Grupy Pięciu (1905) i Grupy Zero (1908), członkiem wiedeńskiej secesji (1907, jako pierwszy Polak), Związku Artystów Czeskich "Manes" oraz Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Pozostawał pod dużym wpływem swoich krakowskich mistrzów. Malował sceny rodzajowe, portrety i pejzaże, ale najbardziej znany jest z fantastyczno-symbolicznych kompozycji z motywami ludowymi.