Franciszek Czarnomski herbu Jastrzębiec (1783 - 1855) – generał wojsk polskich, dowódca Szkoły Podchorążych Jazdy w Warszawie. Po wkroczeniu wojsk napoleońskich do Wielkopolski wstąpił 20 listopada 1806 r. jako szeregowiec do formowanego w Kaliszu 4. pułku Jazdy Księstwa Warszawskiego i już 9 miesięcy później awansował na podporucznika, zaś w 1811 r, na kapitana. Bbrał udział w kampanii rosyjskiej 1812 r. i otrzymał wówczas Virtuti Militari i Legię Honorową. W wojnie uczestniczył do abdykacji Napoleona. W 1816 r. objął stanowisko instruktora w warszawskiej Szkole Podchorążych Jazdy, której komendantem został w 1826 r. w stopniu podpułkownika.
Po wybuchu powstania listopadowego zaciągnął się do wojsk powstańczych i dowodził pułkiem ułańskim utworzonym z młodzieży akademickiej, który wziął udział w bitwie o Olszynkę Grochowską. 30 lipca 1831 r. awansował na generała brygady. Po upadku powstania zajął się rolnictwem w swym majątku Skotniki.
Sportretowany został w mundurze Pułkownika 2 Pułku Strzelców konnych Królestwa Kongresowego.