Reprodukowany i opisywany:
– „Tymon Niesiołowski. Katalog wystawy”, opr. Anna Tyczyńska, Warszawa 1982, s.86, (il.) 2
– Krzysztof Harbaszewski, „Wczesna twórczość Tymona Niesiołowskiego (do 1926 r.)”, [w:] „Roczniki Humanistyczne”, T. XXXIII, 1985, z.4., s.95, il.16
– A. Rissmann, „Tymon Niesiołowski (1882–1965)”, [katalog wystawy], Muzeum Okręgowe w Toruniu 2005, str. 87, nr kat. 35 (opis.)
W oferowanej na aukcji pracy widać silnie zaznaczoną fascynację i wpływ twórczości Mistrza i profesora Niesiołowskiego – Stanisława Wyspiańskiego. Artysta, tak jak jego nauczyciel, skupił się przede wszystkim na twarzy swojej modelki, na oddaniu jej stanu psychicznego. Rysunek kompozycji charakteryzuje silnie zaznaczony kontur i syntetycznie zarysowany ciemną plamą barwną strój kobiety. Jak sam Niesiołowski wspominał: „Wyspiański malując czyjś portret nie zmienia jednak nosa ani ust modelowi, stara się raczej robić studium danej głowy. Często z wielką siłą wyrazu i podkreśleniem psychologicznych właściwości portretowanego”. (cyt. za: A. Rissmann, „Tymon Niesiołowski (1882–1965)”, [katalog wystawy], Muzeum Okręgowe w Toruniu 2005, str. 58.). Istotnym walorem kompozycji są również zaznaczone w tle rysunku wijące się za głową portretowanej secesyjne stylizowane roślinne motywy - „Obraz jest dobry wówczas, jeżeli jest dekoracyjny, tylko dekoracyjny obraz może być dobry – mówił do mnie Wyspiański. (Tymon Niesiołowski, „Wspomnienia”, Czytelnik 1963, s. 39.).
kredka, papier, 44,5 × 61 cm w świetle oprawy
Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacjiReprodukowany i opisywany:
– „Tymon Niesiołowski. Katalog wystawy”, opr. Anna Tyczyńska, Warszawa 1982, s.86, (il.) 2
– Krzysztof Harbaszewski, „Wczesna twórczość Tymona Niesiołowskiego (do 1926 r.)”, [w:] „Roczniki Humanistyczne”, T. XXXIII, 1985, z.4., s.95, il.16
– A. Rissmann, „Tymon Niesiołowski (1882–1965)”, [katalog wystawy], Muzeum Okręgowe w Toruniu 2005, str. 87, nr kat. 35 (opis.)
W oferowanej na aukcji pracy widać silnie zaznaczoną fascynację i wpływ twórczości Mistrza i profesora Niesiołowskiego – Stanisława Wyspiańskiego. Artysta, tak jak jego nauczyciel, skupił się przede wszystkim na twarzy swojej modelki, na oddaniu jej stanu psychicznego. Rysunek kompozycji charakteryzuje silnie zaznaczony kontur i syntetycznie zarysowany ciemną plamą barwną strój kobiety. Jak sam Niesiołowski wspominał: „Wyspiański malując czyjś portret nie zmienia jednak nosa ani ust modelowi, stara się raczej robić studium danej głowy. Często z wielką siłą wyrazu i podkreśleniem psychologicznych właściwości portretowanego”. (cyt. za: A. Rissmann, „Tymon Niesiołowski (1882–1965)”, [katalog wystawy], Muzeum Okręgowe w Toruniu 2005, str. 58.). Istotnym walorem kompozycji są również zaznaczone w tle rysunku wijące się za głową portretowanej secesyjne stylizowane roślinne motywy - „Obraz jest dobry wówczas, jeżeli jest dekoracyjny, tylko dekoracyjny obraz może być dobry – mówił do mnie Wyspiański. (Tymon Niesiołowski, „Wspomnienia”, Czytelnik 1963, s. 39.).