„(…) Zak, zafascynowany twórczością Leonarda, ale także Sandra Botticellego, kształtował własny typ portretu młodej, ogarniętej melancholią kobiety – linearnej, statyczny w ujęciu, o wyrafinowanym, spokojnym konturze, delikatnym światłocieniowym modelunku i zimnym, jasnym kolorycie. Zostały one wykonane podobną techniką: kredkami, sangwiną, gwaszem, czasem pastelami na papierze lub kartonie (często gruntowanym). Portrety te przedstawiają młodą kobietę, ujmując jej twarz zazwyczaj w trzech czwartych, rzadziej z profilu (…). Zapewne najwcześniej powstała złocista w kolorycie Głowa kobiety (pastel, gwasz) o jasnych wijących się włosach, z przedziałkiem pośrodku głowy, prostym , długim nosie i silnie uwydatnionym podbródku.” B. Brus-Malinowska, Eugeniusz Zak 1884–1926, s. 48, Warszawa 2004