W latach 1880-1881 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie u Wojciecha Gersona, a w latach 1881-1889 studiował w SSP w Krakowie u Izydora Jabłońskiego, Jana Matejki, Floriana Cynka i Leopolda Löffera. Naukę kontynuował w latach 1889-1892 w Monachium u Aleksandra Wagnera. Był kilkakrotnie nagradzany m.in. w 1894 roku otrzymał srebrny medal na wystawie w Chicago. Tematem jego prac były głównie sceny rodzajowe, portrety, obrazy religijne i alegoryczne.
W 1892 roku Wincenty Wodzinowski powrócił do kraju i osiadł pod Krakowem, w Swoszowicach, gdzie poświęcił się tworzeniu dzieł zainspirowanych wsią i ludowym folklorem. W swoich obrazach malowanych swobodnie z charakterystycznym dynamizmem i żywiołowością utrwalał życie codzienne małopolskiej wsi. Artysta ukazywał postacie roześmianych, zajętych pracą lub odpoczywających wiejskich dziewcząt i mężczyzn. Tym samym twórczość Wodzinowskiego wpisuje się w charakterystyczny dla młodopolskiego malarstwa nurt, który swe korzenie ma w zrodzonej w drugiej połowie dziewiętnastego wieku chłopomani. Również w omawianym dziele malarz sportretował wiejską dziewczynę. Jej młoda, rozkwitająca uroda zostaje przez niego zestawiona z soczystą zielenią wiosennej łąki oraz delikatnymi liśćmi brzóz, co sprawia, że możemy widzieć w niej symbol wiosny, rodzących się do życia sił witalnych natury. Kolorowa chusta miękko oplatająca ciało dziewczyny poprzez swój esowaty, płynny układ zespala niejako jej postać z krajobrazem za jej plecami, można przez to odnieść wrażenie, że stanowi ona jego nierozerwalną część. Postać dziewczyny staje się w tym wypadku symbolem zjednoczenia człowieka z naturą, co w mniemaniu młodopolskich inteligentów było jedynym sposobem na odnowienie sił witalnych i artystycznych, nadwątlonych w wyniku miejskiego trybu życia.