Aleksander Augustynowicz - studiował w latach 1883-86 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Szynalewskiego, W. Łuszczkiewicza i J. Matejki. Kontynuował; naukę w Monachium, od roku 1888, w szkole S. Hollósy`ego. Podróżował do Włoch i na Węgry. Do kraju powrócił w 1890 i zamieszkał na stałe we Lwowie. Pracował tam m.in. nad malarską dekoracją foyer Teatru Miejskiego. Po wybuchu I wojny światowej przeprowadził się do Zakopanego a od roku 1921 zamieszkał w Poznaniu. Swoje prace wystawiał bardzo często, zwłaszcza w krakowskim i lwowskim TPSP, a także w warszawskiej Zachęcie. Na międzynarodowej wystawie w Berlinie (1896), został nagrodzony złotym medalem za Autoportret. Malował przede wszystkim portrety, sceny rodzajowe, kwiaty oraz pejzaże z Tatr. Chętnie posługiwał się opanowaną do perfekcji techniką akwarelową.
Akwarela, papier; 44,5 x 33 cm
Sygn. p. d.: Augustynowicz
Na odwrocie szkic przedstawiający kobietę siedzącą przy kuchennym piecu
Aleksander Augustynowicz - studiował w latach 1883-86 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Szynalewskiego, W. Łuszczkiewicza i J. Matejki. Kontynuował; naukę w Monachium, od roku 1888, w szkole S. Hollósy`ego. Podróżował do Włoch i na Węgry. Do kraju powrócił w 1890 i zamieszkał na stałe we Lwowie. Pracował tam m.in. nad malarską dekoracją foyer Teatru Miejskiego. Po wybuchu I wojny światowej przeprowadził się do Zakopanego a od roku 1921 zamieszkał w Poznaniu. Swoje prace wystawiał bardzo często, zwłaszcza w krakowskim i lwowskim TPSP, a także w warszawskiej Zachęcie. Na międzynarodowej wystawie w Berlinie (1896), został nagrodzony złotym medalem za Autoportret. Malował przede wszystkim portrety, sceny rodzajowe, kwiaty oraz pejzaże z Tatr. Chętnie posługiwał się opanowaną do perfekcji techniką akwarelową.