Tadeusz Józef MAKOWSKI (1882-1932)
Malarz, grafik. W latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji a po ich ukończeniu wyjechał do Paryża gdzie pozostał na stałe. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w pismach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.
rysunek, papier, 28,8 x 21 cm,
sygn. p.d.: Tade Makowski i dedykacja: Panience B. Weil z wielkim szacunkiem na pamiątkę srebrnych godów Galerii, l.d.: 1927
Tadeusz Józef MAKOWSKI (1882-1932)
Malarz, grafik. W latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji a po ich ukończeniu wyjechał do Paryża gdzie pozostał na stałe. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Dziś jest uznany za jednego z najciekawszych malarzy polskich okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość, wnikliwie opracowana i omówiona w pismach prof. W. Jaworskiej, prezentowana była w 1960 na wystawie monograficznej w Muzeum Narodowym w Warszawie, na wystawie w 1990/1991 prezentowanej w Bochum i Muzeum Narodowym w Warszawie i na ostatniej wystawie w Muzeum Śląskim w Katowicach i ponownie w Muzeum w Warszawie.