W prezentowanej na aukcji pracy „Portret dziewczynki” maluje się wyjątkowy styl Maurycego Mendjizky’ego. Jego indywidualny charakter, najwyraźniej widoczny w licznych portretach, które stały się wręcz specjalnością artysty, wykształcił się na przełomie 2. i 3. dekady XX wieku. Konstrukcję obrazów Mędrzycki, tak jak w prezentowanym pastelu „Portret dziecka”, budował zestawieniami nasączonych plam barwnych, w których dominowały czyste kolory, a rozjaśniając lub przyciemniając je tworzył światłocienie. Twórczość artysty pierwszych lat po I wojnie światowej cechował swoisty witalizm, jednocześnie jego portrety, tak jak i prezentowany na aukcji wizerunek dziewczynki wydają się dzięki statycznemu upozowaniu małej modelki, wyjątkowo liryczne, wręcz sentymentalne.
„Mędrzycki przyjął następującą regułę: zanim zacznie się malować twarz, rzecz, fragment natury, trzeba określić „ton” przedmiotu. Nie tworzył na siłę przyjemnej, acz fałszywej harmonii – szukał autentycznych barw rzeczy, które zmieniają się nieustannie w czasie i przestrzeni (...).
André Verdet, La Vie de l’Espirit, tekst, opublikowany w piśmie „La Patriote” w 1949 (s. 41 [w:] Artur Winiarski, Mistrzowi Ecole de Paris – Maurice Mendjizky [katalog wystawy])
Portret dziewczynki, 1922 r.
pastel, płótno, 55 × 46 cm,
sygn. i dat. l. d.: Mendjizky/1922
W prezentowanej na aukcji pracy „Portret dziewczynki” maluje się wyjątkowy styl Maurycego Mendjizky’ego. Jego indywidualny charakter, najwyraźniej widoczny w licznych portretach, które stały się wręcz specjalnością artysty, wykształcił się na przełomie 2. i 3. dekady XX wieku. Konstrukcję obrazów Mędrzycki, tak jak w prezentowanym pastelu „Portret dziecka”, budował zestawieniami nasączonych plam barwnych, w których dominowały czyste kolory, a rozjaśniając lub przyciemniając je tworzył światłocienie. Twórczość artysty pierwszych lat po I wojnie światowej cechował swoisty witalizm, jednocześnie jego portrety, tak jak i prezentowany na aukcji wizerunek dziewczynki wydają się dzięki statycznemu upozowaniu małej modelki, wyjątkowo liryczne, wręcz sentymentalne.
„Mędrzycki przyjął następującą regułę: zanim zacznie się malować twarz, rzecz, fragment natury, trzeba określić „ton” przedmiotu. Nie tworzył na siłę przyjemnej, acz fałszywej harmonii – szukał autentycznych barw rzeczy, które zmieniają się nieustannie w czasie i przestrzeni (...).
André Verdet, La Vie de l’Espirit, tekst, opublikowany w piśmie „La Patriote” w 1949 (s. 41 [w:] Artur Winiarski, Mistrzowi Ecole de Paris – Maurice Mendjizky [katalog wystawy])