Wlastimil Hofman -malarz pochodzenia czeskiego, od 1889 roku mieszkający w Krakowie. W latach 1896-1899 studiował w krakowskiej ASP u Floriana Cynka, Jacka Malczewskiego, Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego. Naukę kontynuował w pracowni J. L. Gérome`a w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Przebywał krótko w Wiedniu, następnie mieszkał kolejno w Pradze i Paryżu, od 1920 roku w Krakowie. Po II wojnie światowej osiedlił się w Szklarskiej Porębie. Należał do wielu ugrupowań, m.in. do Towarzystwa Artystów Plastyków "Sztuka", grupy "Zero", wiedeńskiej "Secesji", czeskiego Towarzystwa Artystów "Manes". Jego sztuka oparta na lokalnej tradycji tchnie oryginalnym polskim temperamentem. Zwłaszcza wysoko oceniano jego symboliczne kompozycje wypełnione na poły fan-tastycznymi postaciami. Malował portrety, pejzaże, sceny z życia wsi, ale nader często nadawał tym przedstawieniom nastrój dziwności, tajemniczość oraz bajkową i nostalgiczną nastrojowość. Formą obrazy jego były nawiązaniem do młodopolskich doświadczeń malarskich, co świetnie uzupełniało ich wymowę pełną symboli. Był wyśmienitym portrecistą. Cechą charakterystyczną jego portretów jest tło, które często stanowi opustoszały polski krajobraz. Nadaje on portretowanym postaciom osobliwy wyraz, natomiast dodatkowe elementy bądź figury, symboliczny wymiar. Sztuka jego rozpatrywana jako całość jest zjawiskiem nowym. Stanowi niejako samodzielną kontynuację motywów i stylu Wyspiańskiego, jednakże właściwą jemu technikę pastelową, Hofman zastępował techniką olejną, którą posługiwał się w odmienny, swoisty sposób.