Jacek Malczewski był najwybitniejszym przedstawicielem polskiego malarstwa symbolicznego. Uczeń
J. Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1872-75 i 1877-79) i E. Lehmana w paryskiej École des Beaux-Arts (1876-77) stale mieszkał i pracował w Krakowie. W latach 1896-1922 był profesorem malarstwa w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 roku Akademii). Wiele podróżował; wziął udział w ekspedycji archeologicznej K. Lanckorońskiego do Azji Mniejszej (1884-85), wyjeżdżał do Monachium, kilkakrotnie do Włoch i do Wiednia. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i do Grupy Zero. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną; począwszy od realistycznych obrazów przedstawiających popowstaniowe losy Polaków na Syberii po fantastyczno-baśniowe, biblijne i symboliczno-alegoryczne kompozycje, często splecione z wątkami patriotycznymi. Ponadto malował wiele portretów, autoportretów i pejzaże.
Olej, deska mahoniowa; 54,5 x 45 cm
Obraz posiada opinie
Agnieszki Ławniczak
Jacek Malczewski był najwybitniejszym przedstawicielem polskiego malarstwa symbolicznego. Uczeń
J. Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1872-75 i 1877-79) i E. Lehmana w paryskiej École des Beaux-Arts (1876-77) stale mieszkał i pracował w Krakowie. W latach 1896-1922 był profesorem malarstwa w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 roku Akademii). Wiele podróżował; wziął udział w ekspedycji archeologicznej K. Lanckorońskiego do Azji Mniejszej (1884-85), wyjeżdżał do Monachium, kilkakrotnie do Włoch i do Wiednia. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i do Grupy Zero. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną; począwszy od realistycznych obrazów przedstawiających popowstaniowe losy Polaków na Syberii po fantastyczno-baśniowe, biblijne i symboliczno-alegoryczne kompozycje, często splecione z wątkami patriotycznymi. Ponadto malował wiele portretów, autoportretów i pejzaże.