Malarz, rysownik, grafik, projektant witraży, malarstwa ściennego i mozaik, teoretyk sztuki, kluczowy - obok Stanisława Wyspiańskiego - artysta polskiego modernizmu. Początkowo studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a od 1887 r. malarstwo w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki.; z tym ostatnim w 1898 r. pracował przy realizacji polichromii w kościele Mariackim, co niewątpliwie zaważyło na jego późniejszej predylekcji do form monumentalnych. Umiejętności swe doskonalił (1889-1890) w Akademii Wiedeńskiej, a następnie w Paryżu (1891-1896): w Académie Julian, École Nationale des Arts Décoratifs, Académie Colarossi, a wreszcie w École Nationale des Beaux-Arts u L. Bonnata. W stolicy Francji, gdzie przez jakiś czas mieszkał i pracował wspólnie z Wyspiańskim, zaprzyjaźnił się też z Władysławem Ślewińskim. Wystawiać zaczął w roku 1894, w następnym, zwyciężywszy w międzynarodowym konkursie na witraże do katedry p. w. św. Mikołaja w szwajcarskim Fryburgu, rozpoczął monumentalne dzieło swego życia: realizacja całego projektu (którą twórca naturalnie nadzorował) potrwać miała aż do roku 1934. W 1896 osiadł w Krakowie, w 1905 w swej macierzystej uczelni został profesorem w katedrze malarstwa dekoracyjnego i religijnego; w latach 1914-1918 oraz 1932-1933 pełnił godność rektora. Od 1900 do 1919 roku należał doń majątek Jankówka koło Wieliczki, gdzie powstawały radosne, słoneczne pejzaże i widoki wnętrz. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i członkiem paryskiego Société Nationale des Beaux Arts. Po wybuchu II wojny światowej został osadzony wobozie wAs na terenie okupowanych Czech, wolność odzyskał dzięki interwencji Watykanu i dyplomacji włoskiej. Malował kompozycje symboliczne (Dziwny ogród, 1903) pejzaże, weduty i sceny rodzajowe; był doskonałym i wziętym portrecistą, ale dominujące w jego oeuvre wydają się realizacje z zakresu malarstwa monumentalnego i projekty witraży (o głównie sakralnej tematyce), w których reminiscencje sztuki ludowej idą o lepsze z secesyjną w swej genezie bogatą ornamentyką. Oferowany portret, należący dotąd zapewne do zbiorów rodzinnych, z nieodgadnionych dziś powodów nie był nigdy prezentowany publicznie, choć na monograficznych wystawach twórczości Mehoffera pojawiały się inne wyszłe spod jego ręki wizerunki krakowskiego lekarza (i przyjaciela, medyka "domowego" artysty) oraz jego rodziny, jako to: olejny, reprezentacyjny, całopostaciowy Portret doktora Antoniego Krokiewicza na tle biblioteki z roku 1901 (zob.: Józef Mehoffer. Katalog wystawy zbiorowej, Muzeum Narodowe w Krakowie, listopad - grudzień 1964, Kraków 1964, poz. 39, s. 72; tu starsza literatura); ołówkowy portret tegoż jako Cromwella z roku 1904 (zob.: ibidem, poz. 308, s. 167) i powstały w tymże 1921 roku olejny portret córki doktora -Marii (zob.: Józef Mehoffer. [Katalog wystawy], Tow. [arzystwo] Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawa, czerwiec - lipiec- sierpień 1935 [Przewodnik ZSP nr 104], poz. 245, s. 31). Antoni Krokiewicz (1862-1941) był znanym krakowskim lekarzem, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, uczniem Roberta Kocha w Berlinie; specjalizował się w bakteriologii i anatomii patologicznej; w latach 1897-1931 był prymariuszem oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Św. Łazarza.