Piotr Stachiewicz, malarz i ilustrator. Po ukończeniu studiów na Politechnice Lwowskiej, podjął w latach 1877-1883, studia malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u J. Matejki. Do 1885 kontynuował naukę w monachijskiej Akademii u O. Seitza. Po studiach odbył podróże do Włoch i Palestyny. Od 1886 pracował w Krakowie. Był wieloletnim prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Regularnie wystawiał w Krakowie i Warszawie. Jego twórczość jest przykładem malarstwa akademickiego z wyraźnym zabarwieniem sentymentalnym. Zdominowały ją sceny rodzajowe i religijne (cykl Legenda o Matce Boskiej z lat 1892-93). Jednak największym zainteresowaniem cieszyły się rysowane i malowane wizerunki młodych dziewcząt, które tworzył w charakterystycznym idealizowanym, pełnym słodyczy stylu. Malował kobiety w strojach regionalnych oraz wytworne damy z towarzystwa. Ulubiony przez artystę typ urody kobiecej wyróżniał się subtelnością rysów oraz ciemnymi bardzo wyrazistymi oczyma, tak jak w oferowanym obrazie. Był także ilustratorem. Znakomicie potrafił dostosowywać się do upodobań publiczności. Wykonywał m.in. ilustracje do powieści Quo vadis, był autorem rysunków postaci z Trylogii H. Sienkiewicza oraz do Etienne Marcela hr. Reya
Pastel, papier naklejony na tekturę,
45.7 x 61.6 cm
Sygnowany brązowym pastelem p. d. P. STACHIEWICZ
Na odwrocie napis ołówkiem Cym[] camperim | silber mit müster
Piotr Stachiewicz, malarz i ilustrator. Po ukończeniu studiów na Politechnice Lwowskiej, podjął w latach 1877-1883, studia malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u J. Matejki. Do 1885 kontynuował naukę w monachijskiej Akademii u O. Seitza. Po studiach odbył podróże do Włoch i Palestyny. Od 1886 pracował w Krakowie. Był wieloletnim prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Regularnie wystawiał w Krakowie i Warszawie. Jego twórczość jest przykładem malarstwa akademickiego z wyraźnym zabarwieniem sentymentalnym. Zdominowały ją sceny rodzajowe i religijne (cykl Legenda o Matce Boskiej z lat 1892-93). Jednak największym zainteresowaniem cieszyły się rysowane i malowane wizerunki młodych dziewcząt, które tworzył w charakterystycznym idealizowanym, pełnym słodyczy stylu. Malował kobiety w strojach regionalnych oraz wytworne damy z towarzystwa. Ulubiony przez artystę typ urody kobiecej wyróżniał się subtelnością rysów oraz ciemnymi bardzo wyrazistymi oczyma, tak jak w oferowanym obrazie. Był także ilustratorem. Znakomicie potrafił dostosowywać się do upodobań publiczności. Wykonywał m.in. ilustracje do powieści Quo vadis, był autorem rysunków postaci z Trylogii H. Sienkiewicza oraz do Etienne Marcela hr. Reya