Piotr Stachiewicz – malarz i ilustrator. Po ukończeniu studiów na Politechnice Lwowskiej, podjął w latach 1877-1883, studia malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u J. Matejki. Do 1885 roku kontynuował naukę w monachijskiej Akademii u O. Seitza. Po studiach odbył podróże do Włoch i Palestyny. Od 1886 roku pracował w Krakowie. Był wieloletnim prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Regularnie wystawiał w Krakowie i Warszawie. Jego twórczość jest przykładem malarstwa akademickiego z wyraźnym zabarwieniem sentymentalnym. Zdominowały ją sceny rodzajowe i religijne (cykl Legenda o Matce Boskiej z lat 1892-93). Jednak największym zainteresowaniem cieszyły się rysowane i malowane wizerunki młodych dziewcząt, które tworzył w charakterystycznym wyidealizowanym i pełnym słodyczy stylu. Malował kobiety w strojach regionalnych oraz wytworne damy z towarzystwa. Ulubiony przez artystę typ urody kobiecej wyróżniał się subtelnością rysów oraz ciemnymi bardzo wyrazistymi oczyma, tak jak w oferowanym obrazie. Był także ilustratorem. Znakomicie potrafił dostosowywać się do upodobań publiczności. Wykonywał m. in. ilustracje do powieści Quo vadis, był autorem rysunków postaci z Trylogii H. Sienkiewicza oraz do Etienne Marcela hr. Reya.
Odkrycie wczesnego obrazu artysty, dzieła o wjątkowej urodzie, jest wielkim wydarzeniem na rynku aukcyjnym. Nieznany i niepublikowany dotąd obraz wprowadza widza w zaczarowaną atmosferę ukwieconego baśniowego ogrodu, w którym przyklękająca dwórka przystraja kwiatami suknię stojącej księżniczki. Obraz ten z pewnością wzbudzi duże zainteresowanie, zważywszy na powodzenie wielkiej retrospektywnej wystawy artysty, zorganizowanej z okazji 120. rocznicy urodzin i 70. rocznicy śmierci. Dzieła jego wciąż cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem miłośników malarstwa.