Zygmunt Waliszewski początkowo uczył się malarstwa w Tyflisie, następnie od 1921 roku studiował u W. Weissa i J. Pankiewicza w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Brał udział w ruchu formistów. Naukę kontynuował w Paryżu, wśród grupy studentów skupionej wokół J. Pankiewicza. Jego malarstwo formowało się najpierw na wzorach awangardy rosyjskiej artystów Miru Iskusstwa, następnie w kontakcie z tradycyjną sztuką europejską w wydaniu jej najznakomitszych mistrzów. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie, potem w Krakowie. Tworzył w oleju, akwareli i gwaszu. Poza pejzażem często zwracał się do tematyki mitologicznej i starotestamentowej. Jego dzieła pełne wyrazu, czasami ironii, zawsze wysublimowane i dekoracyjne, znajdują się dzisiaj w wielu najlepszych muzeach. Również przykłady twórczości artysty pozostały w ilustracji książkowej oraz w polichromii.
ăModelowany światłem portret chłopca można porównać z innym chłopięcym wizerunkiem, prawdopodobnie zresztą tego samego modela, znajdującym się w zbiorach Muzeum Lubelskiego: „Studium chłopca”, 1934, olej/płótno 45 x 38 , sygn. w prawym dolnym rogu: 1934 | Z. Waliszewski, nr inw. S/M/710L (w katalogu H. Bartnickiej-Górskiej i A. Prugar-Myślik, Zygmunt Waliszewski 1897-1936. Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1999, widniejącym po nr kat. I/75). Namalowany na płótnie portret z Lublina różni się wielkością, lecz przede wszystkim nastrojem i kolorystyką, która w obrazie lubelskim jest ciemna i nasycona, bardzo intensywna. Podobny jest jednak sposób malowania - swobodnymi pociągnięciami pędzla, z widoczną fakturą farby i śladami pędzla.” (cytat z ekspertyzy)