Portrety, obok martwych natur stanowią sztandarową tematykę malarstwa Alfonsa Karpińskiego. Artystę zalicza się do wybitnych portrecistów, nie tylko ze względu na doskonałą technikę, ale jak opisuje Artur Schröeder "zdolność uchwycenia indywidualności modela i zrozumienie jego właściwości fizycznych i psychicznych, powagę w traktowaniu swego rzemiosła artystycznego". Główną rolę w portretach Karpińskiego odgrywały kobiety. Artysta w niezwykły sposób potrafił oddać tajemniczość i subtelność kobiecej natury. Trafnie przedstawia to Schröeder: "przede wszystkim jest Karpiński portrecistą kobiecym i piewcą ciała kobiecego z wyraźną domieszką zmysłowego podejścia do swych modeli, co zupełnie nie ma być zarzutem". Podobno modelki darzyły go szczególną sympatią i pozowały mu z przyjemnością. Karpiński widział w kobiecie "więcej kokieterii niż duszy, więcej ukrytej namiętności, niż spokoju". Jednocześnie ta zmysłowość była przez artystę ukazywana nienachalnie i z wyczuciem.
"Portret Bronisławy Kumanieckiej" charakteryzuje się subtelną, pastelową kolorystyką oraz starannością i prostotą wykonania. Równocześnie intryguje spojrzenie kobiety, nie wiadomo: kokieteryjne czy zamyślone. Prezentowany obraz ukazuje charakterystyczne dla Alfonsa Karpińskiego podejście do tematyki portretowej oraz stanowi przykład talentu artysty.