„Unikalne zamówienie z Teatru Nowego w Warszawie sprawiło, że Świerzy stał się prawie maratończykiem plakatu. Pięćdziesiąt dwa portrety w trzy miesiące. Pracuje bez przerwy, a końca nie widać. Gdy piszę te słowa, ma za sobą półmetek. Świerzy uważa, że zrobić dobry portret jest tak samo trudno - albo łatwo, jak zrobić inna dobrą rzecz.”[...]
Ta seria portretów wywołuje spotęgowaną presję czasu, który ucieka i w którym stale musi być cos robione.”[...]
”Może ktoś powiedzieć, że z portretami aktorów jest tak jak z niemowlętami, chłopcy ubrani są na niebiesko a dziewczynki na różowo. Ale te kolory, nawet jeżeli tak się układają maja różny walor. Odmienne światło. Rozmaity odcień. Zróżnicowane nasycenie kolorem.”
(źródło: katalog, Waldemar Świerzy, Portrety-Plakaty)