Jest jedną z legend powojennej sztuki polskiej. Nie tylko jednak, dlatego, że zginął śmiercią samobójczą, ale przede wszystkim z tego względu, iż jego niepoślednie malarstwo nie zdążyło w pełni wybrzmieć. Tymoszewski studiował u Jana Cybisa w Warszawskiej ASP.
Już w czasie studiów wyróżniał się indywidualnością i pasją malowania, co docenił nawet - powściągliwy w pochwałach - Cybis, który talent Tymoszewskiego podkreślał w "Notatkach malarskich". Tuż po uzyskaniu dyplomu dość dramatycznie, pełen rozterek, poszukiwał własnego sposobu wyrażenia emocji, który odnalazł po długim czasie - dopiero z początkiem lat sześćdziesiątych. Przyczyniła się do tego podróż po Europie zachodniej. Od tej chwili, korzystając z kapistowskich doświadczeń swego nauczyciela, pozostał nie tylko wyjątkowo wrażliwy na dźwięczność barwy, ale także na materię obrazu. Należał do tych artystów, którzy "[... ] przez okulary koloryzmu z zaciekawieniem patrzyli" [na sztukę zachodnioeuropejską] i znajdowali inspirację w nowym malarstwie: albo w paryskim informelu, albo w odmianach sztuki figuratywnej. Przywiązywał ogromną wagę do doboru barw, ich rozłożenia na płótnie, wartości ekspresyjnych, wzmacnianych rozmaitymi sposobami kładzenia farby. W swojej dojrzałej sztuce, początkowo przedstawiającej, ostatecznie skupił się na traktowanej bardzo emocjonalnie warstwie malarskiej. W niemal abstrakcyjnych pracach z ostatnich trzech lat życia dbałość o indywidualnie pojmowany ład kompozycji. "Szerokość jego gestu jest wielka, lecz w określony sposób hamowana. Pewność ręki nie rozbija, ale przeciwnie - służy [tu] budowie obrazu" - pisał Wiesław Borowski. Wiesław Borowski stwierdzał ponadto, że twórczość Tymoszewskiego stanowi "potwierdzenie nieaktualności konfliktu między malarstwem figuratywnym i niefiguratywnym". [Za: ] Małgorzata Kitowska-Łysiak (Zbigniew Tymoszewski, [w: ] http: //www. culture. pl).
Za życia jego malarstwo było znane tylko wyrywkowo, w kręgu bliskich przyjaciół; miał jedną wystawę indywidualną (1958 Salon "Nowej Kultury", Warszawa). Rok później wziął udział w historycznej III Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Warszawa). Pełen dorobek został pokazany na wystawie pośmiertnej w warszawskiej Galerii Sztuki ZPAP w 1963 roku. Twórczość malarza przypomniała przygotowana w trzydziestolecie jego przedwczesnej śmierci retrospektywna wystawa w warszawskiej Zachęcie. Obecnie jest ona prezentowana na wystawie "Zbigniew Tymoszewski. Malarstwo i rysunek" prezentowanej w Galerii Oficyna Malarska w Warszawie (ul. Chmielna 24).
Tempera, papier; 34 x 48,7 cm
Na odwrocie nalepka Centralnego Biura Wystaw Artystycznych, Warszawa Plac Małachowskiego 3 wypełniona niebieską kredką: L. p. 550 | Okręg....... | Nr leg. 2445 | Autor Tymoszewski Zbigniew | Data ur 1924 | Technika olej [skreślone] tempera | Cena........ | Format 49 x 94 | Uwagi............ | Tytuł dzieła i data wyk pracy Portret 1954
Jest jedną z legend powojennej sztuki polskiej. Nie tylko jednak, dlatego, że zginął śmiercią samobójczą, ale przede wszystkim z tego względu, iż jego niepoślednie malarstwo nie zdążyło w pełni wybrzmieć. Tymoszewski studiował u Jana Cybisa w Warszawskiej ASP.
Już w czasie studiów wyróżniał się indywidualnością i pasją malowania, co docenił nawet - powściągliwy w pochwałach - Cybis, który talent Tymoszewskiego podkreślał w "Notatkach malarskich". Tuż po uzyskaniu dyplomu dość dramatycznie, pełen rozterek, poszukiwał własnego sposobu wyrażenia emocji, który odnalazł po długim czasie - dopiero z początkiem lat sześćdziesiątych. Przyczyniła się do tego podróż po Europie zachodniej. Od tej chwili, korzystając z kapistowskich doświadczeń swego nauczyciela, pozostał nie tylko wyjątkowo wrażliwy na dźwięczność barwy, ale także na materię obrazu. Należał do tych artystów, którzy "[... ] przez okulary koloryzmu z zaciekawieniem patrzyli" [na sztukę zachodnioeuropejską] i znajdowali inspirację w nowym malarstwie: albo w paryskim informelu, albo w odmianach sztuki figuratywnej. Przywiązywał ogromną wagę do doboru barw, ich rozłożenia na płótnie, wartości ekspresyjnych, wzmacnianych rozmaitymi sposobami kładzenia farby. W swojej dojrzałej sztuce, początkowo przedstawiającej, ostatecznie skupił się na traktowanej bardzo emocjonalnie warstwie malarskiej. W niemal abstrakcyjnych pracach z ostatnich trzech lat życia dbałość o indywidualnie pojmowany ład kompozycji. "Szerokość jego gestu jest wielka, lecz w określony sposób hamowana. Pewność ręki nie rozbija, ale przeciwnie - służy [tu] budowie obrazu" - pisał Wiesław Borowski. Wiesław Borowski stwierdzał ponadto, że twórczość Tymoszewskiego stanowi "potwierdzenie nieaktualności konfliktu między malarstwem figuratywnym i niefiguratywnym". [Za: ] Małgorzata Kitowska-Łysiak (Zbigniew Tymoszewski, [w: ] http: //www. culture. pl).
Za życia jego malarstwo było znane tylko wyrywkowo, w kręgu bliskich przyjaciół; miał jedną wystawę indywidualną (1958 Salon "Nowej Kultury", Warszawa). Rok później wziął udział w historycznej III Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Warszawa). Pełen dorobek został pokazany na wystawie pośmiertnej w warszawskiej Galerii Sztuki ZPAP w 1963 roku. Twórczość malarza przypomniała przygotowana w trzydziestolecie jego przedwczesnej śmierci retrospektywna wystawa w warszawskiej Zachęcie. Obecnie jest ona prezentowana na wystawie "Zbigniew Tymoszewski. Malarstwo i rysunek" prezentowanej w Galerii Oficyna Malarska w Warszawie (ul. Chmielna 24).