Studia artystyczne odbył w latach 1906-08 w warszawskiej SSP pod kierunkiem K. Stabrowskiego; naukę kontynuował w okresie 1909-12 w krakowskiej ASP u J. Pankiewicza. W 1912 r. zamieszkał na stałe w Paryżu, gdzie uzupełnił studia w pracowni A. Deraina. Utrzymywał kontakty z elitą artystyczną Paryża, m.in. z G. Apollinairem, A. Salmonem, M. Vlaminckiem i P. Picassem. W 1913 r. malował w Bretanii, w następnym roku w Hiszpanii. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych, Jesiennym i Tuileries. Prezentował swą twórczość także w paryskich galeriach, m.in. Guillaume, Druet i Callot. Odbył szereg podróży po Europie; od 1925 r. często odwiedzał Algierię, gdzie przeżył okres II wojny światowej. Do Paryża powrócił w 1965 r. Powstałe we wczesnej fazie twórczości Mondzaina pejzaże z południowej Francji i martwe natury ujawniają silny wpływ sztuki Cézanne`a. Artysta czerpał inspiracje także z malarstwa Deraina, tworząc kompozycje o zgeometryzowanych, addytywnie zestawianych formach utrzymane w mrocznej, wąskiej tonacji kolorystycznej. W latach 20. malował wielofiguralne, alegoryczne sceny i portrety przestylizowane na wzór malarstwa włoskiego quattrocenta. Z czasem Mondzain zdecydowanie rozjaśnił paletę; wykonywał realistyczne portrety, malował pejzaże z Algierii oraz dekoracyjnie ujęte kompozycje z arabskimi motywami. Oferowany obraz jest reprezentatywny dla postkubistycznej fazy twórczości artysty; występuje w nim lekka geometryzacja form wydobytych ukośnymi pociągnięciami pędzla i obrysowanych konturem, a także świetlista, zdominowana przez brązy i zielonkawe błękity kolorystyka.