Karol Wierusz-Kowalski - artysta spokrewniony z Alfredem Wieruszem-Kowalskim, który był stryjecznym bratem jego ojca oraz Januarym Suchodolskim - wujem matki, kształcił się z zakresu malarstwa jeszcze w czasach gimnazjalnych u: Ksawerego Pillatiego, Józefa Ryszkiewicza, Juliusza i Wojciecha Kossaków. Studia wyższe rozpoczął w Monachium, w prywatnej szkole Wacława Szymanowskiego i Stanisława Grocholskiego, następnie w tamtejszej akademii. Przebywając nad Izarą znalazł się w zasięgu oddziaływań artystycznych stryja Alfreda oraz całej polskiej kolonii w Monachium. Pod ich wpływem tworzył sceny rodzajowe z życia wsi, polowania, przejął też charakterystyczny sposób malowania. W 1899 r. wrócił do kraju i osiadł w majątku Posada w Wielkopolsce. Swoje prace wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, w Łodzi, Bydgoszczy oraz w Poznaniu, gdzie otworzył salon sztuki. Znaczna część spuścizny po Karolu Wieruszu-Kowalskim zaginęła w pożodze wojennej, zniszczeniu uległy także pamiętniki artysty.