To interesujące technologicznie i artystycznie, polichromowane popiersie, niewątpliwie o charakterze portretowym, przedstawia młodą, niespełna dwudziestoletnią dziewczynę w zapiętej na guziki sukience, z wyłożonym kołnierzykiem bluzki, ze spiętymi do tyłu włosami. Rzeźba została wykonana wprawdzie w gipsie, ale niemal na pewno miała służyć jako model dla rzeźby ceramicznej - wypalanej, barwionej i glazurowanej; stąd w modelu zastosowanie polichromii i lakieru. Laszczka w swojej twórczości interesował się technikami ceramicznymi, m.in. właściwościami barwnych szkliw ceramicznych. W latach 1900-1910 sprawował patronat artystyczny nad fabryką wyrobów kaflarskich i garncarskich Józefa Niedźwieckiego w Dębnikach pod Krakowem, a jako współzałożyciel krakowskiego Towarzystwa "Polska Sztuka Stosowana", uczestniczył w reformatorskim ruchu zmierzającym do podniesienia poziomu rzemiosła artystycznego. W kierowanej przez siebie pracowni rzeźby w krakowskiej ASP starał się szczególnie kształcić w swoich uczniach zamiłowanie do ceramiki (wśród uczniów Laszczki znaleźli się później artyści, którzy skupiali się nad studiami nad ceramiką artystyczną, jak Karol Brudzewski, Jan Szczepkowski, Stanisław Jagmin). Laszczka związany był także z dębnicką wytwórnią fajansu w latach 1900-1908 starając się związać produkcję fabryki z dokonaniami francuskich ceramików. Studia z zakresu rzeźby i ceramiki w paryskiej pracowni Gerome`a i Falquier`a ukształtowały jego wyczucie formy w kierunku idealizowanego renesansu, zwłaszcza w duchu rzeźby Della Robiów. Wpływ sztuki tych ostatnich daje się wyczuć także w prezentowanym dziele.