Mathurin Moreau studiował rzeźbę w paryskiej Ecole des Beaux Arts u Etienne`a Julesa Rameya i Augustina Alexandre`a Dumonta. Sławę przyniosło mu uzyskanie II nagrody w Rzymie w 1842 roku; od tej pory wystawiał regularnie na wielu wystawach m. in. wystawach światowych, odnosząc tam niemałe sukcesy (w 1855 medal 2-klasy, 1859 medal 1-klasy, w 1900 członek jury). W 1865 roku otrzymał Legię Honorową. Cieszył się dużą popularnością i uznaniem przez wszystkie lata swojego twórczego życia. Szczególnie zasłynął jako rzeźbiarz kobiet. Moreau nie próbował idealizować kobiecych twarzy, raczej starał się oddać uczucia i emocje. Prezentowana rzeźba przedstawia popiersie młodej kobiety, w narzuconym na głowę i osłaniającym nagie ramiona i piersi szalu -mantylce wykonanym z cienkiej, delikatnej tkaniny z koronkową bordiurą, spiętym z przodu bukiecikiem stokrotek. Melancholijna zaduma, spuszczona, lekko odchylona w prawo głowa i nieśmiałe spojrzenie spod półprzymkniętych oczu wyrażają niepewność i zawstydzenie. Moreau zatytułował swoją rzeźbę
" Stokrotka nikomu nie powie" nawiązując do, dziś już zapomnianego, języka kwiatów. Ofiarodawca stokrotek zapewnił dziewczynę, że nie ujawni ich wspólnej tajemnicy.
Bibliografia: Harold Berman " Bronzes, sculptors & founders 1800-1930", Chicago 1994. T. 4, s. 992, il. nr 3830
POPIERSIE KOBIETY z BUKIECIKIEM STOKROTEK Francja, ok. 1900
brąz patynowany, częściowo złocony;
wys. (z postumentem) 48 cm
sygnowany na ramieniu: Moreau Math od spodu bite inicjały (prawdopodobnie odlewni) R P
Mathurin Moreau studiował rzeźbę w paryskiej Ecole des Beaux Arts u Etienne`a Julesa Rameya i Augustina Alexandre`a Dumonta. Sławę przyniosło mu uzyskanie II nagrody w Rzymie w 1842 roku; od tej pory wystawiał regularnie na wielu wystawach m. in. wystawach światowych, odnosząc tam niemałe sukcesy (w 1855 medal 2-klasy, 1859 medal 1-klasy, w 1900 członek jury). W 1865 roku otrzymał Legię Honorową. Cieszył się dużą popularnością i uznaniem przez wszystkie lata swojego twórczego życia. Szczególnie zasłynął jako rzeźbiarz kobiet. Moreau nie próbował idealizować kobiecych twarzy, raczej starał się oddać uczucia i emocje. Prezentowana rzeźba przedstawia popiersie młodej kobiety, w narzuconym na głowę i osłaniającym nagie ramiona i piersi szalu -mantylce wykonanym z cienkiej, delikatnej tkaniny z koronkową bordiurą, spiętym z przodu bukiecikiem stokrotek. Melancholijna zaduma, spuszczona, lekko odchylona w prawo głowa i nieśmiałe spojrzenie spod półprzymkniętych oczu wyrażają niepewność i zawstydzenie. Moreau zatytułował swoją rzeźbę
" Stokrotka nikomu nie powie" nawiązując do, dziś już zapomnianego, języka kwiatów. Ofiarodawca stokrotek zapewnił dziewczynę, że nie ujawni ich wspólnej tajemnicy.
Bibliografia: Harold Berman " Bronzes, sculptors & founders 1800-1930", Chicago 1994. T. 4, s. 992, il. nr 3830