Jan Szczepkowski uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem w latach 1894-1895. W latach 1895- 1901 studiował rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem A. Dauna i K. Laszczki oraz malarstwo u J. Malczewskiego. Po ukończeniu nauki w Akademii był nauczycielem modelowania w Szkole dla kobiet im. Adriana Baranieckiego w Krakowie. Jako stypendysta w latach 1904-1907 przebywał w Paryżu, gdzie uczył się w pracowniach A. Rodina i E. A. Bourdelle`a, potem we Włoszech. Od 1908 roku mieszkał w Krakowie, a od 1921 w Warszawie, gdzie był profesorem modelowania w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa, a w latach 1923-1937 był jej dyrektorem. Należał do stowarzyszeń artystów "Sztuka", "Rzeźba" i "Rytm". Swoje prace prezentował w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie - od 1903 r., w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie - od 1904 r., na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu - 1929 r. Brał też udział w wystawach zagranicznych kilkakrotnie w Paryżu (w 1925 r. otrzymał Grand Prix na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej), w Berlinie, Bolonii, Rzymie, Wenecji, Wiedniu, Londynie i San Francisco.
Wykonywał popiersia portretowe, kompozycje rodzajowe i religijne oraz dekoracje architektoniczne; był autorem nagrobków i pomników -
m.in. Jordana w Krakowie, Bogusławskiego i Moniuszki w Warszawie; zrekonstruował zniszczony przez Niemców warszawski pomnik Mickiewicza, dzieło C. Godebskiego.
Terakota
Wysokość 36,6 cm; długość 31 cm
Sygnowana na ramieniu postaci: JS (monogram wiązany) 1907
Jan Szczepkowski uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem w latach 1894-1895. W latach 1895- 1901 studiował rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem A. Dauna i K. Laszczki oraz malarstwo u J. Malczewskiego. Po ukończeniu nauki w Akademii był nauczycielem modelowania w Szkole dla kobiet im. Adriana Baranieckiego w Krakowie. Jako stypendysta w latach 1904-1907 przebywał w Paryżu, gdzie uczył się w pracowniach A. Rodina i E. A. Bourdelle`a, potem we Włoszech. Od 1908 roku mieszkał w Krakowie, a od 1921 w Warszawie, gdzie był profesorem modelowania w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa, a w latach 1923-1937 był jej dyrektorem. Należał do stowarzyszeń artystów "Sztuka", "Rzeźba" i "Rytm". Swoje prace prezentował w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie - od 1903 r., w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie - od 1904 r., na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu - 1929 r. Brał też udział w wystawach zagranicznych kilkakrotnie w Paryżu (w 1925 r. otrzymał Grand Prix na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej), w Berlinie, Bolonii, Rzymie, Wenecji, Wiedniu, Londynie i San Francisco.
Wykonywał popiersia portretowe, kompozycje rodzajowe i religijne oraz dekoracje architektoniczne; był autorem nagrobków i pomników -
m.in. Jordana w Krakowie, Bogusławskiego i Moniuszki w Warszawie; zrekonstruował zniszczony przez Niemców warszawski pomnik Mickiewicza, dzieło C. Godebskiego.