„Elementy klasycyzmu pojawiają się w twórczości większości członków Rytmu, a w szczególności w pracach założycielskiej grupy. Są charakterystyczną cechą malarstwa Wacława Borowskiego (…). Jednakże klasycyzm rytmistów różni się zasadniczo od tego, co mogliśmy obserwować wcześniej. Husarski pisze: „różni się tym między innymi, że wzorem jest teraz sztuka wczesnych okresów klasycznych: wczesnego odrodzenia, po trosze Grecji przed idjaszowskiej (…). u Borowskiego łączy się on z dążnością do harmonijnej, bardzo zrównoważonej i bardzo dekoracyjnej kompozycji brył i kolorów, chwilami z lekka przypominając spokojną i jasną twórczość Poussaina.”
A. Zabiegałowska-Sitek, Warszawskie Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm: prace rytmistów w zbiorach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, „Almanach Muzealny” t. 7, 2013, s. 151.
„Borowski reprezentował klasycyzujący nurt w polskim malarstwie lat 20. I 30., jednocześnie określił swój własny styl doskonale wyrażający estetykę dwudziestolecia międzywojennego. W latach przynależności do rytmistów szczególne więzi przyjaźni łączyły go z Eugeniuszem Zakiem. Opracowywali podobne motywy o idyllicznym wyrazie, lirycznym nastroju i alegorycznych treściach. Podobnie również stylizowali pejzaż i postaci ludzi, redukując rysy twarzy (…) Borowski stosował pastelową kolorystykę. Formy wydobywał poprzez subtelny światłocieniowy modelunek. (…) W jego przedstawieniach pojawiają się również wątki mitologiczne, alegorie pór roku i etapów życia ludzkiego…”
A. Zabiegałowska-Sitek, Warszawskie Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm: prace rytmistów w zbiorach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, „Almanach Muzealny” t. 7, 2013, s. 173–174.
pastel, papier, 32 × 38,5 cm w świetle passe-partout
sygn. i dat. p. d.: W Borowski/1934
„Elementy klasycyzmu pojawiają się w twórczości większości członków Rytmu, a w szczególności w pracach założycielskiej grupy. Są charakterystyczną cechą malarstwa Wacława Borowskiego (…). Jednakże klasycyzm rytmistów różni się zasadniczo od tego, co mogliśmy obserwować wcześniej. Husarski pisze: „różni się tym między innymi, że wzorem jest teraz sztuka wczesnych okresów klasycznych: wczesnego odrodzenia, po trosze Grecji przed idjaszowskiej (…). u Borowskiego łączy się on z dążnością do harmonijnej, bardzo zrównoważonej i bardzo dekoracyjnej kompozycji brył i kolorów, chwilami z lekka przypominając spokojną i jasną twórczość Poussaina.”
A. Zabiegałowska-Sitek, Warszawskie Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm: prace rytmistów w zbiorach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, „Almanach Muzealny” t. 7, 2013, s. 151.
„Borowski reprezentował klasycyzujący nurt w polskim malarstwie lat 20. I 30., jednocześnie określił swój własny styl doskonale wyrażający estetykę dwudziestolecia międzywojennego. W latach przynależności do rytmistów szczególne więzi przyjaźni łączyły go z Eugeniuszem Zakiem. Opracowywali podobne motywy o idyllicznym wyrazie, lirycznym nastroju i alegorycznych treściach. Podobnie również stylizowali pejzaż i postaci ludzi, redukując rysy twarzy (…) Borowski stosował pastelową kolorystykę. Formy wydobywał poprzez subtelny światłocieniowy modelunek. (…) W jego przedstawieniach pojawiają się również wątki mitologiczne, alegorie pór roku i etapów życia ludzkiego…”
A. Zabiegałowska-Sitek, Warszawskie Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm: prace rytmistów w zbiorach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, „Almanach Muzealny” t. 7, 2013, s. 173–174.