Jerzy Kossak ukończył gimnazjum św. Jacka w Krakowie, następnie Szkołę Kadetów. Malarstwa uczył się od najmłodszych lat w pracowni dziadka i ojca. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej. Mieszkał w Krakowie. W 1925 i 1926 roku jeździł wraz z ojcem po dworach w Poznańskiem i wykonywał dla tamtejszego ziemiaństwa liczne obrazy i portrety. Często malował obrazy z ojcem i wspólnie je sygnowali. Należał do ZPAP. Kontynuował rodzinną tradycję malarstwa batalistycznego. Podejmował tematy historyczne, malując głównie sceny z wojen napoleońskich i walk legionowych w okresie I wojny światowej, w których eksponował rodzajowy motyw konia, ułana i dziewczyny. Nie same tylko obrazy wydarzeń historycznych były treścią malarstwa Jerzego Kossaka. Z pracowni jego wychodziło dużo obrazów z żołnierzami, dziewczętami i końmi na tle pejzażu wiejskiego, malowanych swobodnie. W okresie międzywojennym malował także tematy z legend starogermańskich (Noc Walpurgii) i legend staro angielskich. Ilustrował również baśnie braci Grimm i ballady Mickiewicza. Coraz więcej powstawało obrazów o tematach związanych z polowaniem. Prezentowane płótno należy do serii obrazów malowanych przez artystę w latach 1922-32. Wówczas pojawia się w jego twórczości ta tematyka. Są to zarówno sceny zbiorowe, jak i pojedyncze zbliżenia uczestników. Na tle pejzażu jesiennego, malowanego swobodnymi pociągnięciami pędzla, przedstawiony został jeździec na pierwszym planie, który wraz z biegnącymi psami odciąga wzrok od mężczyzny i kobiety jadących w oddali.