Proweniencja:
Obraz pochodzi ze zbiorów Michała Chylińskiego (1856-1925), pedagoga, dziennikarza i działacza politycznego, potem przeszedł w posiadanie jego spadkobierców. Chyliński był redaktorem naczelnym krakowskiego konserwatywnego dziennika „Czas“ (1883-1903) oraz wiceprezydentem Krakowa (1903-1906).
Literatura:
– Maria Gołąb, Michał Gorstkin Wywiórski – pejzaże. Między niebem a ziemią. [wystawa], 26 II – 21 III 2004, Fundacja Forum Krasków, Centrum Kultury Zamek, Poznań 2004.
Lata 90. XIX wieku oraz początek wieku XX do wybuchu I wojny światowej to najlepszy okres w twórczości Michała Gorstkina Wywiórskiego. Znakomity malarz, uczeń profesorów Karla Raupa i Nikolausa Gysisa na Monachijskiej Akademii oraz Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego, intensywnie malował, brał w tym czasie udział w licznych wystawach, zdobył sobie uznanie zarówno krytyki, jak i publiczności. Tworzył pod opieką mecenasów, swoje dzieła zaś sprzedawał do najlepszych kolekcji sztuki polskiej tego czasu. Ważne miejsce w jego twórczości zajmowała wtedy tematyka myśliwska. Artysta tworzył zarówno wielopostaciowe, złożone kompozycje przedstawiające polowania sfer ziemiańskich, jak i kameralne obrazy, których bohaterami są samotni myśliwi pochodzący z niższych warstw. Dzieła te szybko przysporzyły mu dobrej prasy, czego przykładem może być recenzja zamieszczona w 1894 roku na łamach „Tygodnika Ilustrowanego“: Do malarzy niepospolicie utalentowanych należy Wywiórski, wychowaniec szkoły monachijskiej, artysta z wyrobioną już firmą, który w traktowaniu krajobrazów i scen myśliwskich miałby prawo mierzyć się z najciekawszymi u nas w tym kierunku specjalistami (...) Artysta należy również, podobnie jak Kowalski i Fałat, do zapalonych myśliwych i z lubością studiuje naturę, uganiając się po polach i lasach za zwierzyną i stąd z wielką prawdą odtwarza sceny i typy łowieckie (cyt. za: M. Gołąb, s. 7). Cztery lata później redakcja czasopisma w taki sposób określiła malarza: Specyalnością Wywiórskiego są sceny myśliwskie, pejzaże z Polesia („Tygodnik Ilustrowany“ 1898, nr 38, s. 758). Szukający inspiracji dla swych dzieł Wywiórski wiele podróżował – odwiedził Litwę, duńską wyspę Sylt, wybrzeża Bałtyku w Norwegii i Szwecji, Włochy, Hiszpanię, Krym, Kaukaz, a także Egipt. Wielokrotnie celem jego podróży było również Polesie, gdzie zapewne powstało oferowane kameralne płótno.
olej, płótno
45,5 x 28,5 cm
sygn. p.d.: M.G. Wywiórski
Na dolnej listwie ramy pieczęć: STANISŁAW RĄB. | (...) ARTYKUŁÓW RELIGIJNYCH | (...) KRAKÓW SŁAWKOWSKA [4].
Proweniencja:
Obraz pochodzi ze zbiorów Michała Chylińskiego (1856-1925), pedagoga, dziennikarza i działacza politycznego, potem przeszedł w posiadanie jego spadkobierców. Chyliński był redaktorem naczelnym krakowskiego konserwatywnego dziennika „Czas“ (1883-1903) oraz wiceprezydentem Krakowa (1903-1906).
Literatura:
– Maria Gołąb, Michał Gorstkin Wywiórski – pejzaże. Między niebem a ziemią. [wystawa], 26 II – 21 III 2004, Fundacja Forum Krasków, Centrum Kultury Zamek, Poznań 2004.
Lata 90. XIX wieku oraz początek wieku XX do wybuchu I wojny światowej to najlepszy okres w twórczości Michała Gorstkina Wywiórskiego. Znakomity malarz, uczeń profesorów Karla Raupa i Nikolausa Gysisa na Monachijskiej Akademii oraz Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego, intensywnie malował, brał w tym czasie udział w licznych wystawach, zdobył sobie uznanie zarówno krytyki, jak i publiczności. Tworzył pod opieką mecenasów, swoje dzieła zaś sprzedawał do najlepszych kolekcji sztuki polskiej tego czasu. Ważne miejsce w jego twórczości zajmowała wtedy tematyka myśliwska. Artysta tworzył zarówno wielopostaciowe, złożone kompozycje przedstawiające polowania sfer ziemiańskich, jak i kameralne obrazy, których bohaterami są samotni myśliwi pochodzący z niższych warstw. Dzieła te szybko przysporzyły mu dobrej prasy, czego przykładem może być recenzja zamieszczona w 1894 roku na łamach „Tygodnika Ilustrowanego“: Do malarzy niepospolicie utalentowanych należy Wywiórski, wychowaniec szkoły monachijskiej, artysta z wyrobioną już firmą, który w traktowaniu krajobrazów i scen myśliwskich miałby prawo mierzyć się z najciekawszymi u nas w tym kierunku specjalistami (...) Artysta należy również, podobnie jak Kowalski i Fałat, do zapalonych myśliwych i z lubością studiuje naturę, uganiając się po polach i lasach za zwierzyną i stąd z wielką prawdą odtwarza sceny i typy łowieckie (cyt. za: M. Gołąb, s. 7). Cztery lata później redakcja czasopisma w taki sposób określiła malarza: Specyalnością Wywiórskiego są sceny myśliwskie, pejzaże z Polesia („Tygodnik Ilustrowany“ 1898, nr 38, s. 758). Szukający inspiracji dla swych dzieł Wywiórski wiele podróżował – odwiedził Litwę, duńską wyspę Sylt, wybrzeża Bałtyku w Norwegii i Szwecji, Włochy, Hiszpanię, Krym, Kaukaz, a także Egipt. Wielokrotnie celem jego podróży było również Polesie, gdzie zapewne powstało oferowane kameralne płótno.