Uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1852-1858) u W. K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza. Już w tym czasie rozpoczął samodzielną twórczość; od 1855 r. eksponował swoje obrazy na wystawach TPSP. Tworzył kompozycje historyczne, które miały ukazywać wielkość Rzeczypospolitej, jej militarne sukcesy i przyczyny jej upadku. Intuicyjne wyczucie historii łączył ze zrozumieniem i znajomością realiów. Przez 30 lat pozostał wierny własnemu stylowi i technice oraz koncepcji malarstwa, według której miało ono stanowić jeden z czynników scalających naród i podtrzymujących polskość.