Jan Bohuszewicz był uczniem warszawskiego malarza Józefa Rapackiego. Brał udział w rewolucji 1905 roku, co zmusiło go do opuszczenia Warszawy i osiedlenia się w Zakopanem. Stamtąd wyemigrował do Włoch i osiedlił się w Genui. Odbywał wycieczki po Włoszech, był w Piemoncie, Chioggi, Ligurii i Wenecji. W 1920 przy-jechał do kraju i miał wystawę w warszawskim TZSP, w 1922 wystawiał w Paryżu w polsko francuskim stowarzyszeniu Assosiation France- Pologne. Malował głównie pejzaże, chociaż także kwiaty. Miał charakterystyczny sposób malowa-nia polegający na kładzeniu plam czystego koloru, co nadaje jego obrazom niezwykłą ekspresję, a jednocześnie sytuuje jego twórczość w nurcie późnego post-impresjonizmu. Widziana z góry zielona łąka, u podnóża szarych, skalistych gór zamykających perspektywę. Pośrodku doliny trzy szare drewniane domy wśród ciemnozielonych drzew, miedzy nimi smukłe korony pojedynczych topoli. Na pierwszym planie po lewej rozświetlo-ne słońcem piaszczyste pagórki (?). Obraz malowany szerokimi pociągnięciami pędzla, w manierze przypominającej niemiecki ekspresjonizm, kolory ostre skontrastowane.