Przez rok studiowała prawo na Uniwersytecie Wileńskim, a w roku 1933 zaczęła studia w Prywatnej Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego w Krakowie. W latach 1934–1939 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza i Ignacego Pieńkowskiego. W okresie studiów związała się z lewicową młodzieżą akademicką, m.in. z członkami Grupy Krakowskiej, należała do Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, była członkiem Stronnictwa Demokratycznego i Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. Lata wojny spędziła w Krakowie, pracując m.in. w Kawiarni Plastyków i (w 1944) w Zakładach Graficznych B-ci Zielińskich. Po 1945 roku związana była z Grupą Młodych Plastyków i Klubem Artystów, od roku 1957 z Grupą Krakowską. Uczestniczyła w wystawach Grupy Zagłębie (1957 i 1967 rok). Kilkakrotnie wyjeżdżała za granicę, po raz pierwszy w roku 1956 do Paryża. Obrazy Jadwigi Maziarskiej znajdują się w zbiorach wszystkich liczących się polskich muzeów i w kolekcjach prywatnych.
Klasyk polskiego modernizmu. W przeciwieństwie do wielu twórców ze środowiska krakowskiego, ominęła ją fascynacja surrealizmem, konsekwentnie natomiast zgłębiała tajemnice materii, przez co, tak z perspektywy środowiskowej jak ogólnopolskiej, jej sztuka wydaje się szczególnie oryginalna. Od lat 50-tych stosowała technikę enkaustyki, która nadawała materii jej obrazów niepowtarzalny wyraz. W 2001 roku otrzymała nagrodę im. Jana Cybisa. W czerwcu-sierpniu 2009 w Centrum Sztuki Współczesnej w Zamku Ujazdowskim w Warszawie odbyła się wystawa monograficzna Jadwigi Maziarskiej.