Wdzięczny obraz o bogatej, barwnej kompozycji ukazuje scenę Pokłonu Mędrców. Struktura obrazu oparta jest na często używanej w sztuce późnego baroku linii przekątnej. Diagonala biegnąca od prawej strony u góry ku lewemu dolnemu narożnikowi tworzy wyraźną cezurę pomiędzy strefą niebiańską - z wirującymi wśród obłoków aniołami - a zawartym w dolnym trójkącie kompozycji rejonem ziemskim.

Na pierwszym planie Święta Rodzina i barwnie zróżnicowane postacie trzech Mędrców ze Wschodu, oddających hołd Dzieciątku. Tłumny orszak, w którym rozpoznać można liczne hełmy straży przybocznej i sylwetki egzotycznych zwierząt zlewa się z górzystym pejzażem w oddali. Przestrzeń kształtowana jest umiejętnie: głębię podkreśla usytuowana centralnie kolumna, która odgrywa tu rolę repoussoir`u. Efekty światłocienia, ruchu i dynamiki przydają dziełu walorów dekoracyjnych. Obraz nosi cechy bardziej prowincjonalnej odmiany późnobarokowego malarstwa austriackiego. Nieco pokrewne, choć bardziej zaawansowane stylistycznie, obrazy na blasze miedzianej: Zwiastowanie i Nawiedzenie zmarłego w Wiedniu Franza Xavera Wagenschoena (1726-1790) przechowywane są w warszawskim Muzeum Narodowym (nry inw. 185095 i 185096).