Ryszard Marek Groński (1939-2018) – pisarz, poeta, publicysta, twórca tekstów piosenek i opowiadań dla dzieci – był znaczącą postacią polskiej sceny kabaretowej oraz autorem opracowań na temat jej historii. Współpracował z wieloma czasopismami, m.in. satyrycznymi „Szpilkami“. W latach 70. na ich łamach swoje prześmiewcze rysunki zamieszczał – zacieśniający wówczas związki z estradowym środowiskiem – Jerzy Duda Gracz. Znajomość malarza z takimi artystami jak Kazimierz Grześkowiak, Jonasz Kofta, Wojciech Młynarski oraz „tytułowy“ Ryszard Marek Groński – owocowała wykonywaniem licznych portretów. W prezentowanym przedstawieniu malarz skupił się nie tylko na oddaniu cech fizjonomicznych satyryka, ale także na atrybutach profesji. Ujęty w swobodnej pozie, uśmiechnięty młody mężczyzna siedzi we wnętrzu przypominającym rzemieślniczy warsztat. Techniczny charakter pomieszczenia podkreśla wtłoczony w obręb kompozycji zębaty mechanizm. Ta wyjątkowa, na poły symboliczna sceneria sprawia, że tytułowy poeta jawi się jako trafnie oceniający rzeczywistość fachowiec, którego narzędziem pracy – czasami bezlitosnym i kąśliwym – jest pióro.
olej, płyta pilśniowa, collage
38 x 34,5 cm
na odwr. na płycie nalepka wypełniona flamastrem: POETA II / olej, pilśń. 24 x 24 cm / | Jerzy Duda-Gracz. 1974. | Katowice ul. Grabowa 5/14 | 40-172, na desce naklejonej na płytę napis oł.: DEP 30
Ryszard Marek Groński (1939-2018) – pisarz, poeta, publicysta, twórca tekstów piosenek i opowiadań dla dzieci – był znaczącą postacią polskiej sceny kabaretowej oraz autorem opracowań na temat jej historii. Współpracował z wieloma czasopismami, m.in. satyrycznymi „Szpilkami“. W latach 70. na ich łamach swoje prześmiewcze rysunki zamieszczał – zacieśniający wówczas związki z estradowym środowiskiem – Jerzy Duda Gracz. Znajomość malarza z takimi artystami jak Kazimierz Grześkowiak, Jonasz Kofta, Wojciech Młynarski oraz „tytułowy“ Ryszard Marek Groński – owocowała wykonywaniem licznych portretów. W prezentowanym przedstawieniu malarz skupił się nie tylko na oddaniu cech fizjonomicznych satyryka, ale także na atrybutach profesji. Ujęty w swobodnej pozie, uśmiechnięty młody mężczyzna siedzi we wnętrzu przypominającym rzemieślniczy warsztat. Techniczny charakter pomieszczenia podkreśla wtłoczony w obręb kompozycji zębaty mechanizm. Ta wyjątkowa, na poły symboliczna sceneria sprawia, że tytułowy poeta jawi się jako trafnie oceniający rzeczywistość fachowiec, którego narzędziem pracy – czasami bezlitosnym i kąśliwym – jest pióro.