WYSTAWIANY:
- Zofia Artymowska, Ośrodek Propagandy Sztuki w Łodzi, Łódź 1970
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Zachęta, Warszawa 1971
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Wrocław 1972
- Zofia Artymowska – portret polimorficzny, Galeria Antiqua et Moderna, wrzesień – październik 2023, Warszawa 2023
LITERATURA:
- Zofia Artymowska, Ośrodek Propagandy Sztuki w Łodzi, Łódź 1970, [poz. kat. nr 4]
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Zachęta, Warszawa 1971 [poz. kat. nr 18; czarno-biała repr.]
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Wrocław 1972 [poz. kat. nr 10]
- Zofia Artymowska – portret polimorficzny, Galeria Antiqua et Moderna, wrzesień – październik 2023 [kat. wystawy], Warszawa 2023, repr. s. nlb.
Studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie ukończyła w 1950 roku, uzyskując dyplom w pracowni profesora Eugeniusza Eibischa. W latach 1953-1956 współrealizowała polichromie elewacji kamienic na Starym i Nowym Mieście w Warszawie. W 1959 roku na swojej pierwszej indywidualnej wystawie w Galerii Krzywe Koło Zofia Artymowska zaprezentowała monotypie i kameralnych formatów mozaiki z abstrakcyjnymi kompozycjami. W tym samym roku wyjechała do Bagdadu, gdzie prowadziła działalność dydaktyczną. Na Bliskim Wschodzie przebywała i wykładała na uczelniach artystycznych w latach 1959-1960, 1963-1968, 1977-1979.
Na początku lat 60. malowała obrazy utrzymane w estetyce informel, o bogatej fakturze, nawiązujące konstrukcyjnie do wcześniejszych prac graficznych i mozaikowych. Zetknięcie się z pejzażem pustyni i bliskowschodnią architekturą sprawiło, że Artymowska zaczęła upraszczać i geometryzować kompozycje. Najważniejszymi problemami formalnymi stały się dla niej przestrzeń i rytm. Wówczas powstały serie obrazów – „Formy współzależne” (1967-1969), „Studium przestrzeni” (1969), „Rytm” (1969), „Falowanie” (1969) oraz „Podział przestrzeni” (1969), do której należy oferowany obraz.
Około 1970 roku Artymowska zredukowała budowę obrazów, ograniczając się do multiplikacji modułu w postaci walca. Tak powstała koncepcja jej słynnych „Poliform”. Z czasem w obrazach uwidoczniły się dwie tendencje – „mechaniczna” (kompozycje przedstawiające „industrialną” przestrzeń, gdzie kształty cylindryczne przypominają części maszyn) i druga, sugerująca wnętrza lub pejzaże o dalekim horyzoncie.
Nurtujący artystkę problem przestrzeni w sztuce i sztuki w przestrzeni (sama aranżowała własne wystawy) doprowadził do eksperymentowania z obrazami wielosegmentowymi i kompozycjami różnokierunkowymi, co rozszerzyło zakres możliwości ich eksponowania.
akryl/płótno, 100 x 100 cm
sygnowany i datowany na odwrocie: Podział przestrzeni III | Zofia Artymowska | akryl
WYSTAWIANY:
- Zofia Artymowska, Ośrodek Propagandy Sztuki w Łodzi, Łódź 1970
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Zachęta, Warszawa 1971
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Wrocław 1972
- Zofia Artymowska – portret polimorficzny, Galeria Antiqua et Moderna, wrzesień – październik 2023, Warszawa 2023
LITERATURA:
- Zofia Artymowska, Ośrodek Propagandy Sztuki w Łodzi, Łódź 1970, [poz. kat. nr 4]
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Zachęta, Warszawa 1971 [poz. kat. nr 18; czarno-biała repr.]
- Zofia Artymowska: Malarstwo, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Wrocław 1972 [poz. kat. nr 10]
- Zofia Artymowska – portret polimorficzny, Galeria Antiqua et Moderna, wrzesień – październik 2023 [kat. wystawy], Warszawa 2023, repr. s. nlb.
Studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie ukończyła w 1950 roku, uzyskując dyplom w pracowni profesora Eugeniusza Eibischa. W latach 1953-1956 współrealizowała polichromie elewacji kamienic na Starym i Nowym Mieście w Warszawie. W 1959 roku na swojej pierwszej indywidualnej wystawie w Galerii Krzywe Koło Zofia Artymowska zaprezentowała monotypie i kameralnych formatów mozaiki z abstrakcyjnymi kompozycjami. W tym samym roku wyjechała do Bagdadu, gdzie prowadziła działalność dydaktyczną. Na Bliskim Wschodzie przebywała i wykładała na uczelniach artystycznych w latach 1959-1960, 1963-1968, 1977-1979.
Na początku lat 60. malowała obrazy utrzymane w estetyce informel, o bogatej fakturze, nawiązujące konstrukcyjnie do wcześniejszych prac graficznych i mozaikowych. Zetknięcie się z pejzażem pustyni i bliskowschodnią architekturą sprawiło, że Artymowska zaczęła upraszczać i geometryzować kompozycje. Najważniejszymi problemami formalnymi stały się dla niej przestrzeń i rytm. Wówczas powstały serie obrazów – „Formy współzależne” (1967-1969), „Studium przestrzeni” (1969), „Rytm” (1969), „Falowanie” (1969) oraz „Podział przestrzeni” (1969), do której należy oferowany obraz.
Około 1970 roku Artymowska zredukowała budowę obrazów, ograniczając się do multiplikacji modułu w postaci walca. Tak powstała koncepcja jej słynnych „Poliform”. Z czasem w obrazach uwidoczniły się dwie tendencje – „mechaniczna” (kompozycje przedstawiające „industrialną” przestrzeń, gdzie kształty cylindryczne przypominają części maszyn) i druga, sugerująca wnętrza lub pejzaże o dalekim horyzoncie.
Nurtujący artystkę problem przestrzeni w sztuce i sztuki w przestrzeni (sama aranżowała własne wystawy) doprowadził do eksperymentowania z obrazami wielosegmentowymi i kompozycjami różnokierunkowymi, co rozszerzyło zakres możliwości ich eksponowania.