Proweniencja:
- Kolekcja rodziny Potockich

- Obraz pochodzi z kolekcji Józefa Alfreda Potockiego. Do 1939 roku przechowywany w Pałacu Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15, w pierwszych dniach po wybuchu II wojny światowej został zdeponowany do Muzeum Narodowego w Warszawie (nr inw. 189125)



Józef Alfred hr. Potocki (1895–1968) – polski arystokrata, dyplomata i kolekcjoner, przedstawiciel łańcuckiej linii rodu Potockich herbu Pilawa. Urodzony w Szepetówce na Wołyniu, był synem Józefa Mikołaja Potockiego i Heleny z Radziwiłłów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – w latach 1919–1922 pełnił funkcję sekretarza poselstwa RP w Londynie, następnie radcy dyplomatycznego, a od 1934 roku wicedyrektora Departamentu Politycznego MSZ. W czasie II wojny światowej działał jako przedstawiciel rządu RP na uchodźstwie – najpierw we Francji, potem w Portugalii i od 1944 roku w Hiszpanii, gdzie do 1955 roku pełnił funkcję chargé d’affaires. Był także inicjatorem i wieloletnim kierownikiem polskiej sekcji Radia Madryt. Po śmierci ojca przejął rodzinny majątek, w tym Pałac Potockich przy Krakowskim Przedmieściu 15 w Warszawie, którym zarządzał w okresie międzywojennym jako właściciel i dzierżawca. Po wojnie pozostał na emigracji, aktywnie działając w środowisku polskim w Hiszpanii. Zmarł w 1968 roku w Lozannie. Żonaty z Krystyną Marią Radziwiłł, miał czworo dzieci.



Pałac Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15 w Warszawie

Pałac przy Krakowskim Przedmieściu 15, pierwotnie wzniesiony jako rodzinny dwór Denhoffów, przeszedł w ręce Czartoryskich, a następnie – w 1799 roku – został odziedziczony przez Aleksandrę Potocką, żonę Stanisława Kostki Potockiego. Od połowy XIX wieku zarządcą pałacu był Aleksander Potocki.

Od 1926 roku właścicielem pałacu był Józef Alfred Potocki.

Pałac został zniszczony przez Niemców w 1944. Odbudową w latach 1947-48 prowadził Zygmunt Stępiński pod kierunkiem Jana Zachwatowicza. Obecnie Pałac mieści siedzibę Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.



'Dom ten [przy ul. Krakowskie Przedmieście 15], zaliczony do zabytków, nie został w czasie bombardowania zniszczony, a jedynie był dość mocno uszkodzony przez bomby i pociski armatnie. Dzieła sztuki mieszczące się raczej na parterze, faktycznie ucierpiały w tym okresie niewiele od działań wojennych. Natomiast już w jesieni i w zimie 1939/40 zjawiły się komisje okupantów, które szereg tych dzieł zabrały. Nie mam ich spisu kompletnego, słyszałem też, że poszczególni Niemcy pewne rzeczy zabrali, w każdym jednak razie sądzę, że jest wskazane podać na razie to, o czym wiem konkretnie na podstawie ścisłych danych otrzymanych jeszcze w Angers, bezpośrednio z Warszawy, wiosną 1940 r.'

Mariusz Klarecki, Zrabowana Warszawa. Straty w prywatnych zbiorach i artystycznych kolekcjach mieszkańców Warszawy w latach 1939–1945, Warszawa 2024, wyd. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, T. II, str. 307



'W trudnej sytuacji znalazły się bardzo cenne zbiory przechowywane w warszawskich rezydencjach arystokratycznych. Z relacji Stanisława Lorentza wynika, że pałace hr. Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15 i Janusza ks. Radziwiłła przy ul. Bielańskiej w drugiej połowie września były opuszczone i pootwierane, a zbiory nie miały właściwej opieki. Zbiory z tych dwóch pałaców uratowała ewakuacja do Muzeum Narodowego w Warszawie'

Tomasz A.Pruszak, Zabezpieczanie i ratowanie dzieł sztuki w Warszawie wobec zagrożeń w okresie II wojny światowej, Almanach Muzealny 8, 2014, str. 208



'W liście do Ministerstwa Prac Kongresowych w Londynie, 19 maja 1944 r. z Lizbony, Józef Potocki pisał:

W okresie nasilenia bombardowań Warszawy do przestronnych podziemi gmachu muzeum przywożono dzieła sztuki i antyki z obszaru całego miasta, m.in. bardzo cenne zbiory Potockich z pałacu przy Krakowskim Przedmieściu 15 oraz z pałacu Janusza Radziwiłła przy ul. Bielańskiej'

Mariusz Klarecki, Zrabowana Warszawa. Straty w prywatnych zbiorach i artystycznych kolekcjach mieszkańców Warszawy w latach 1939–1945, Warszawa 2024, wyd. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, T. I, str. 31



Kolekcja Józefa Potockiego, której nie zdeponowano w pierwszych dniach działań wojennych, została skonfiskowana i wywieziona przez niemiecką Komisję ds. przejęcia i zabezpieczenia skarbów kultury i sztuki w zimie 1939–1940 r.



Roelof van Vries (1631 – po 1681) holenderski malarz pejzażysta, działający w okresie Złotego Wieku sztuki niderlandzkiej. Tworzył przede wszystkim nastrojowe sceny wiejskie i nadrzeczne, wypełnione subtelnym światłem i bogactwem detali. Jego prace charakteryzują się mistrzowską obserwacją natury, precyzyjnym opracowaniem architektury oraz wyrafinowaną kompozycją, co sytuowało go w kręgu oddziaływania takich artystów jak Meindert Hobbema czy Jacob van Ruisdael. Działał głównie w Haarlemie i Amsterdamie, gdzie w 1659 roku został przyjęty do tamtejszego cechu malarzy. Dzieła van Vriesa cieszyły się uznaniem zarówno wśród współczesnych, jak i kolekcjonerów późniejszych epok, a dziś znajdują się w zbiorach m.in. Rijksmuseum, Metropolitan Museum of Art oraz National Gallery w Londynie.