Jan Rosen, popularny malarz-batalista, pierwsze lekcje rysunku pobierał już w dzieciństwie - u H. Redlicha w Dre¼nie i Franciszka Kostrzewskiego w Warszawie. Pó¼niej, w latach 1872-1874 studiował w Monachium - w Akademii pod kierunkiem A. Strähubera i F. Bartha oraz w prywatnej pracowni Józefa Brandta, a w latach 1875-1879 w École des Beaux-Arts w Paryżu u I. Pilsa i J. L. Gerome`a. Długo przebywał poza krajem, wiele podróżował; mieszkał w Monachium, Paryżu, Lozannie. Do kraju wrócił w roku 1921; początkowo mieszkał na wsi, pó¼niej w Warszawie i we Lwowie. Wyjeżdżał także do Włoch. Malował przede wszystkim obrazy o tematyce wojskowej, sceny batalistyczne z czasów napoleońskich i powstania listopadowego oraz obrazy rodzajowe z ulubionym motywem je¼d¼ców i koni. Można przypuszczać, że pozujące do portretu dzieci, swobodne i uśmiechnięte, są dziećmi samego artysty: syn Jan Henryk, pó¼niejszy malarz, twórca m.in. fresków katedrze ormiańskiej we Lwowie i w kaplicy na Kahlenbergu w Wiedniu, i córki - Maria oraz młodsza Zofia, rze¼biarka, autorka m.in. prac w katedrze ormiańskiej we Lwowie i płaskorze¼b dla szkoły wojskowej w Anaheim w USA. Podobieństwo rysów twarzy - zwłaszcza chłopca i dziewczynki siedzącej przy pulpicie - pozwala domniemywać, że sportretowane osoby są rodzeństwem. Taka interpretacja może pozostać jedynie przypuszczeniem, dlatego że stojący za dziewczętami młodzieniec wygląda na młodszego, a był on najstarszym dzieckiem Rosena - Jan Henryk urodził się w roku 1891, Maria w 1894, a Zofia w 1897.