1955
odbitka żelatynowo-srebrowa, papier, 22 x 39 cm,
tyt., dat. i pieczęć autorska na odwrocie,
vintage print

Zapoznając się z archiwum fotograficznym Sempolińskiego, można odnieść wrażenie, iż artysta dosłownie nie rozstawał się z aparatem. Znaleźć tam można bowiem mnogość motywów - od reporterskich ujęć wojennego okrucieństwa, przez kadry zniszczonej Warszawy, dokumentację architektury kraju, po sceny z życia codziennego. W komentarzu do wystawy Robię tylko dokumenty, prezentującej prace Leonarda Sempolińskiego w warszawskiej Zachęcie (2005), Adam Mazur wypowiedział się na temat stylu fotografii dokumentalnych artysty. Wskazał na jego fotograficzne bułhakowskie korzenie, które przebijają w niektórych fotografiach postimpresjonistyczną estetyką. Prezentowaną pracę zaliczyć można właśnie do tej części jego twórczości.