Syn Jacka, starszy brat Jerzego, również malarzy. Studiował w latach 1935-1939 w warszawskiej ASP pod kierunkiem Mieczysława Kotarbińskiego. Studia przerwała mu wojna, dyplom uzyskał w 1947. Tworzył poza ugrupowaniami, nie wiązał się z bieżącym życiem artystycznym, wystawiał niewiele. W 1980 roku odbyła się duża indywidualna wystawa jego malarstwa w Galerii Zachęta. W 2004 jego prace były eksponowane na wspólnej wystawie Jacka, Andrzeja i Jerzego Mierzejewskich w warszawskim Muzeum Narodowym. W swym malarstwie, opartym na rzetelnych podstawach warsztatowych, podejmował problematykę egzystencjalną. Tworzył obrazy figuratywne, nawiązujące w typie deformacji do rozwiązań ekspresjonistów, twórczości Picassa i innych klasyków współczesności. Nad poszukiwaniami formalnymi zawsze jednak dominowało w jego sztuce indywidualne podejście do tematu, metafory, refleksji nad kondycją ludzką.