Teodor Ziomek urodził się w Skierniewicach. Początkowo uczył się rysunku w warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona. Następnie kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego oraz Jana Stanisławskiego, gdzie kształcił się w latach 1897 - 1901. Po studiach, w roku 1905 zamieszkał na stałe w Warszawie, skąd wyjeżdżał w podróże po kraju i za granicę - na Krym, do Włoch, Niemiec, Austrii. Począwszy od 1897 roku dużo wystawiał, niejednokrotnie zdobywając prestiżowe nagrody i wyróżnienia (w latach 1899, 1905, 1911, 1928, 1929). Należał do kilku znaczących stowarzyszeń artystycznych, m.in. do Stowarzyszenia Artystów Polskich "Sztuka", a także do warszawskiego Stowarzyszenia Artystów "Odłam" czy koła Marynistów Polskich. Należał także do warszawskiej grupy artystycznej "Pro Arte" skupiającej takich twórców jak: Wojciech Kossak, Józef Rapacki, Czesław Tański. Ponadto współpracował z redakcją miesięcznika literacko - artystycznego "Sfinks", wychodzącego w Warszawie w latach 1908 - 1917. Swoje prace od 1899 do 1936 roku wystawiał w Zachęcie. Artysta zmarł w 1937 roku w Warszawie. Pochowany został na Powązkach. Ziomek był przede wszystkim malarzem polskiego krajobrazu, twórcą nastrojowych pejzaży z Mazowsza. Był również znakomitym marynistą, autorem widoków znad brzegów Bałtyku czy Morza Czarnego. Obrazy artysty znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz w polskich zbiorach muzealnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku. W okresie międzywojennym jego delikatnie zamglone pejzaże, malowane pod wpływem Jana Stanisławskiego, były wysoko cenione i cieszyły się dużym powodzeniem. W obrazach Teodora Ziomka ważną rolę odgrywało światło. Nastrojowość jego uduchowionych krajobrazów była zgodna z aforyzmem, że pejzaż ma wyrażać stan duszy. Nazwisko Ziomka zapisało się w jednym z dramatyczniejszych momentów w dziejach Polski. 16 grudnia 1922 roku w warszawskiej Zachęcie wybrany tydzień wcześniej prezydent Gabriel Narutowicz zwiedzał otwarty właśnie salon sztuki. Oglądał obraz "Szron" Teodora Ziomka namalowany w 1913 roku, gdy stał się ofiarą zamachu.
Olej, płótno naklejone na tekturę; 26,5 x 36 cm
Sygnowany p.d.: T.ZIOMEK
Na odwrocie dwie nalepki wystawowe z wiosennego salonu Zachęty w 1918 r., drukowane, wypełnione piórem, z tytułem pracy: po wiosennym deszczu.
Obraz wystawiany w 1918 r. w TZSP w Warszawie na Wiosennym Salonie
Teodor Ziomek urodził się w Skierniewicach. Początkowo uczył się rysunku w warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona. Następnie kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego oraz Jana Stanisławskiego, gdzie kształcił się w latach 1897 - 1901. Po studiach, w roku 1905 zamieszkał na stałe w Warszawie, skąd wyjeżdżał w podróże po kraju i za granicę - na Krym, do Włoch, Niemiec, Austrii. Począwszy od 1897 roku dużo wystawiał, niejednokrotnie zdobywając prestiżowe nagrody i wyróżnienia (w latach 1899, 1905, 1911, 1928, 1929). Należał do kilku znaczących stowarzyszeń artystycznych, m.in. do Stowarzyszenia Artystów Polskich "Sztuka", a także do warszawskiego Stowarzyszenia Artystów "Odłam" czy koła Marynistów Polskich. Należał także do warszawskiej grupy artystycznej "Pro Arte" skupiającej takich twórców jak: Wojciech Kossak, Józef Rapacki, Czesław Tański. Ponadto współpracował z redakcją miesięcznika literacko - artystycznego "Sfinks", wychodzącego w Warszawie w latach 1908 - 1917. Swoje prace od 1899 do 1936 roku wystawiał w Zachęcie. Artysta zmarł w 1937 roku w Warszawie. Pochowany został na Powązkach. Ziomek był przede wszystkim malarzem polskiego krajobrazu, twórcą nastrojowych pejzaży z Mazowsza. Był również znakomitym marynistą, autorem widoków znad brzegów Bałtyku czy Morza Czarnego. Obrazy artysty znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz w polskich zbiorach muzealnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku. W okresie międzywojennym jego delikatnie zamglone pejzaże, malowane pod wpływem Jana Stanisławskiego, były wysoko cenione i cieszyły się dużym powodzeniem. W obrazach Teodora Ziomka ważną rolę odgrywało światło. Nastrojowość jego uduchowionych krajobrazów była zgodna z aforyzmem, że pejzaż ma wyrażać stan duszy. Nazwisko Ziomka zapisało się w jednym z dramatyczniejszych momentów w dziejach Polski. 16 grudnia 1922 roku w warszawskiej Zachęcie wybrany tydzień wcześniej prezydent Gabriel Narutowicz zwiedzał otwarty właśnie salon sztuki. Oglądał obraz "Szron" Teodora Ziomka namalowany w 1913 roku, gdy stał się ofiarą zamachu.