Edukacja Stanisława Dębickiego odbywała się w wielu artystycznych ośrodkach akademickich Europy. W okresie 1881-1886 studiował na trzech uczelniach. Naukę rozpoczął w akademii wiedeńskiej, kontynuował ją w Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza, zakończył w akademii monachijskiej u A. Wagnera i P. Nauena. Na początku lat dziewięćdziesiątych kształcił się dodatkowo w Paryżu w Akademii Colarossi. Po powrocie do kraju osiadł we Lwowie, gdzie należał do kilku organizacji artystycznych m. in.: Towarzystwa Sztuka, Związku Artystów Polskich, wiedeńskiej Secesji, był też członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Wystawiał dosyć rzadko, poświęcając się przede wszystkim działalności pedagogicznej. Współpracował ze Szkołą Rysunku M. Harasimowicza. W 1909 objął katedrę malarstwa dekoracyjnego w krakowskiej ASP uzyskując po dwóch latach nominację profesorską. Uczył także w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej. Dębicki malował głównie pejzaże, portrety, scenki rodzajowe, a po 1900 r. zainteresował się grafiką oraz rzeźbą. Okres lwowski był najbardziej owocny pod względem ilości dzieł oraz ich jakości. Powstałe wówczas obrazy noszą piętno francuskiego impresjonizmu (rozjaśnienie barw, wycinkowość przedstawienia), chociaż znane są także prace powstałe w konwencji realistycznej. W późnym okresie krakowskim artysta malował rzadziej, chętnie wówczas powracał do motywów z lat wcześniejszych.