Temat kobiet na plaży pojawia się w twórczości Jerzego Nowosielskiego dość często, szczególnie od początku lat 80. XX w. (wcześniej artysta tworzył pojedyncze akty na tle morza). Ukazuje grupę kobiet w charakterystycznie zaskakującym ujęciu kompozycyjnym. Postacie malowane ciemnym błękitem obwiedzione zostały żółtym i czerwonym konturem, wzmacniającym odczucie rozgrzanego, plażowego piasku. Całość kompozycji, linearnie i spokojnie opracowana, wypełniona niemalże gładkimi plamami barw, podkreśla fascynację twórcy stylistyką ikon, co stanowi jeden z wiodących i charakterystycznych przymiotów całej twórczości artysty.