Swoją edukację rozpoczęła w Wiedniu w prywatnych szkołach Heindricha Strehblowa (od 1901) oraz Franza Hohenberga i Ferdynanda Kruisa (od 1902). Poźniej przeniosła się do Francji, do Paryża gdzie studiowała w latach 1909-1912 w Académie Colarossi oraz Szkole Sztuk Pięknych (École des Beaux Arts). W tym okresie odbywała liczne podróże do Anglii, Belgii, Holandii i Włoch. W Paryżu zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, która udzielała jej licznych wskazówek artystycznych i od której przejęła technikę malarstwa olejnego.
W latach 1909-12 Albinowska studiowała i prowadziła zajęcia w Szkole Rzemiosł Artystycznych (Kunstgewerbeschule) w Wiedniu, po czym powróciła na stałe do Lwowa (1912), gdzie mieszkała nieprzerwanie aż do śmierci. Przez wiele lat pełniła funkcję prezesa Związku Artystów Polskich we Lwowie, brała także udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych: między innymi w Pradze, Paryżu, Nowym Jorku.
We wczesnej twórczości artystki (przed 1920) dominują portrety, a później głównym przedmiotem zainteresowań są kameralne kompozycje przedstawiające martwe natury - różnorodne kwiaty oraz stylowe wnętrza. Jej prace są czasami opisywane jako malowane "w manierze postimpresjonistycznej".
Obraz przedstawia rozłożyste gałęzie z jasnymi, żółtawymi kwiatami na białym tle (są to najpewniej krzewy piwonii drzewiastej). Całość budowana za pomocą subtelnych odcieni zieleni, brązów oraz złamanych bieli tworzy urokliwy fragment ogrodu, który jakby łagodnie zaglądał do pomieszczenia poprzez okno ram obrazu. Złudzenie to potęguje przesunięcie kompozycji w lewą stronę, dzięki której to asymetrii całość jest bardziej naturalna.