Leopold Gottlieb, młodszy brat malarza Maurycego, uczył się malarstwa u J. Malczewskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1904 do 1914 roku przebywał w Paryżu, był współtwórcą Ecole de Paris. Wystawiał w między innymi na Salonie Jesiennym w 1910 roku. W okresie pierwszej wojny światowej służył w Legionach, potem mieszkał w Wiedniu, w Baden-Baden i w Polsce. W 1925 roku powrócił do Paryża. Malował głównie portrety, kompozycje figuralne oraz pejzaże. W 1927 roku wystawił swoje dzieła (gwasze, rysunki i tempery) w znanej galerii „Aux Quatre Chemins”. Wśród wystawionych dzieł znalazły się nieznane dziś tempery: Tawerna (3 pozycje), Odpoczynek, Posiłek, akwarela Posiłek biednych, a także tempera Pijacy. ”Pod względem stylistycznym twórczość Gottlieba, w tym sceny figuralne, przeszła charakterystyczną ewolucję. W (...) kompozycjach z 1910 roku artysta operował syntetyczną, płaską formą, określoną wyraźnym płynnym konturem (...). Około 1912 roku początkowo w południowych pejzażach, a potem także w scenach figuralnych ujawniają się kolorystyczne inspiracje fowizmem Matisse`a oraz kubizującą geometryzacją Picassa (...). Lata około 1927 do około 1930 to okres przejściowy w twórczości Gottlieba. Powrócił on wówczas do bardziej „realistycznego” ujęcia ludzkiej twarzy i korpusu. Postać człowieka jest „poprawnie” ujęta anatomicznie. (...) Obraz - przedmiot ekspertyzy zarówno stylistycznie, jak i pod względem sposobu ujęcia postaci należy do tej grupy dzieł. (...) Artysta zastosował technikę zbliżoną do tzw. „suchego” oleju, upodabniającą techniczny efekt obrazu do tempery.” (cytaty z ekspertyzy)