Obraz reprodukowany:
– „Wędrowiec“, 1904, nr 42, s. 301 (Pierwsza troska).
Feliks Nałęcz Cichocki, ceniony reprezentant polskiego realizmu końca XIX wieku, zdobył gruntowne wykształcenie na akademiach sztuk pięknych w Krakowie, Monachium i Paryżu. W jego twórczości dominuje malarstwo rodzajowe, a doskonałym tego przykładem jest Pierwsza troska z 1898 roku. Dzieło to, ukazujące z humanistycznym zacięciem i emocjonalną głębią scenę z życia codziennego, skupia się na intymnym momencie. Przedstawia ono chwilę refleksji lub troski, wyrażoną subtelnym spojrzeniem i gestem maleńkiego bohatera, który uczy się odpowiedzialności.
Pierwsza troska prezentuje typowe cechy malarstwa Cichockiego: niewielki format, precyzyjny rysunek, realistyczną kompozycję, miękki światłocień oraz narracyjny charakter sceny. Uznanie, jakim Cichocki cieszył się w swojej epoce, potwierdza reprodukcja Pierwszej troski na łamach warszawskiego tygodnika „Wędrowiec” w 1904 roku oraz obecność dzieła w cyfrowych zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Choć artysta pozostał nieco w cieniu bardziej znanych współczesnych mu twórców realizmu i akademizmu, jego prace, takie jak Pierwsza troska, stanowią ważny przykład podejmowania przez polskich artystów końca XIX wieku tematyki społecznej i psychologicznej w sposób intymny, a zarazem uniwersalny, promując wartości związane z rodziną, uczuciowością i codziennością.
olej, płótno
53,3 x 37,8 cm
sygn. l.g.: Feliks Cichocki | z Warszawy 1898 r
Na odwr. owalny stempel składu przyborów malarskich P. Aprin w Paryżu; poniżej (czarną farbą): Podole Mytnik 1898 roku | malował Feliks Cichocki | z Warszawy; ponadto na dolnej listwie ramy pieczęć z nr. odnoszącym się do wielkości podobrazia: 37.
Obraz reprodukowany:
– „Wędrowiec“, 1904, nr 42, s. 301 (Pierwsza troska).
Feliks Nałęcz Cichocki, ceniony reprezentant polskiego realizmu końca XIX wieku, zdobył gruntowne wykształcenie na akademiach sztuk pięknych w Krakowie, Monachium i Paryżu. W jego twórczości dominuje malarstwo rodzajowe, a doskonałym tego przykładem jest Pierwsza troska z 1898 roku. Dzieło to, ukazujące z humanistycznym zacięciem i emocjonalną głębią scenę z życia codziennego, skupia się na intymnym momencie. Przedstawia ono chwilę refleksji lub troski, wyrażoną subtelnym spojrzeniem i gestem maleńkiego bohatera, który uczy się odpowiedzialności.
Pierwsza troska prezentuje typowe cechy malarstwa Cichockiego: niewielki format, precyzyjny rysunek, realistyczną kompozycję, miękki światłocień oraz narracyjny charakter sceny. Uznanie, jakim Cichocki cieszył się w swojej epoce, potwierdza reprodukcja Pierwszej troski na łamach warszawskiego tygodnika „Wędrowiec” w 1904 roku oraz obecność dzieła w cyfrowych zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Choć artysta pozostał nieco w cieniu bardziej znanych współczesnych mu twórców realizmu i akademizmu, jego prace, takie jak Pierwsza troska, stanowią ważny przykład podejmowania przez polskich artystów końca XIX wieku tematyki społecznej i psychologicznej w sposób intymny, a zarazem uniwersalny, promując wartości związane z rodziną, uczuciowością i codziennością.