Zdjęcie wykonane w Toruniu zostało poddane dodatkowym zabiegom technologicznym. Utrwalone na papierze przedstawienie artysta częściowo poddał ponownemu działaniu wywoływacza, nakładając na sfotografowaną scenę niemal abstrakcyjny płaski obrys mający przypominać mapę Polski. W połączeniu z zarejestrowaną „ponurą” rzeczywistością i nieoczywistym sposobem jej ujęcia, fotografia miała być rodzajem obrazowej metafory ówczesnej Polski. Efekt został wzmocniony ograniczeniem palety walorów do rozbudowanej skali szarości. Podkreślanie materiałowości medium fotograficznego było zabiegiem charakterystycznym dla praktyki artysty z końca lat 60., który eksperymenty technologiczne łączył z metaforycznym, często lirycznym sposobem obrazowania rzeczywistości.