W latach 1907-11 studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1911 r. wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg artystów École de Paris. Prezentował swe prace na paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries. Brał udział w wystawach Nowej Secesji Monachijskiej, Galerie Dietzel w Monachium oraz berlińskiej Wolnej Secesji. Pracownia artysty przy rue Joseph-Bara 3 na Montparnassie była miejscem spotkań świata artystycznego; bywali w niej Pablo Picasso, André Derain, Juan Gris, Amedeo Modigliani i Chaim Soutine. Na lata 1917-40 przypadają największe sukcesy artysty. Miał szereg indywidualnych prezentacji w paryskich galeriach, a także w Carnegie Institute w Pittsburghu, w Londynie i Marsylii. Retrospektywne ekspozycje prac Kislinga odbyły się w Musée du Petit Palais w Genewie (1983) i Musée du Grand Palais w Paryżu (1984). W 1940 r., uciekając przed gestapo, wyjechał do Hiszpanii, następnie do Portugalii i Stanów Zjednoczonych. W 1941 r. zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie wystawiał w Whitney Museum of Art. W 1945 r. powrócił do Francji i osiadł w Sanary-sur-Mer. W malarstwie Kislinga z lat 1912-18 przejawiła się fascynacja sztuką Cézanne`a. W latach 1920. natomiast artysta opowiedział się za tradycyjnym warsztatem malarskim i wybrał kontynuację sztuki muzealnej. Dążył do stworzenia własnej formuły portretu wywodzącej się ze sztuki wczesnego renesansu. Zasłynął też jako malarz aktów o przestylizowanych kształtach i wystudiowanych pozach ujętych we wnętrzach zdobionych przez wzorzyste tkaniny bądź zarysowanych na neutralnych tłach. Prezentowany wizerunek nagiej kobiety należy do grupy lirycznych w wyrazie i niemal eterycznych w formie portretów wykonanych przez Kislinga w 1935 r. Subtelny modelunek karnacji i umiejętność wydobycia jej świetlistości nieodparcie przywodzą na myśl dzieła Renoira. Wąska, wysmakowana gama barwna współgra z delikatnym linearyzmem wizerunku.
Publikowany i reprodukowany w katalogu raisone: J. Dutouard i J. Kisling "Kisling", Landshut 1995, tom III, str. 383, nr 85.